Η εποχή της Μελισσάνθης της Αγγελικής Γιαννοπούλου

Η εποχή της Μελισσάνθης

της Αγγελικής Γιαννοπούλου

Σπαρμένα νιάτα σε έρημο τραγούδια λεν και θρήνους

σε μια εποχή που ο πόλεμος κρυφά

σκάβει καινούριους λάκκους.

Τη Μελισσάνθη   που γυμνή τριγυρίζει  μες  στους δρόμους

κι αναζητά  το γιο, τη γη, τη μάνα

ψάχνω απελπισμένα.

Κι ως με το φως  που χάραξε τη βλέπω

να  πηγαίνει, να έρχεται, να φεύγει

με τα  μαλλιά της μακριά

με χέρια  λερωμένα

με το πρόσωπο μιας μέδουσας

που κρύβει την κραυγή της.

Τούτοι οι καιροί ζητήσανε πολλά και 'δώσαν λίγα

νοθέψανε, σκοτώσανε, κηδέψαν την ελπίδα

θέλουν να έρπει το κορμί να σέρνεται η ψυχή μας

στης  Μελισσάνθης  τον καιρό...

αιμορραγεί η δύση κι η ανατολή δε φάνηκε στου ορίζοντα την πόρτα…

στης  Μελισσάνθης  τον καιρό

για απατηλές ιδέες , για  λίγα  λεφτά, λίγο ψωμί

ομνύοντας στο σκοτάδι

αρνηθήκαμε ένα  πρωί

τρεις  φορές

τη  λευτεριά μας.

Αγγελική Γιαννοπούλου (Αρσινόη Βήτα)

(οι πίνακες του Γιώργου Σταθόπουλου)