Κάπου μακριά χαράζει φως.
Μόνο που εδώ,
έτσι όπως ξαποστάσαμε σφιχτά ακουμπώντας
τις εκατό χιλιάδες μοναξιές μας,
δεν έχουμε πια βλέμμα καθαρό να δούμε λίγο πιο ψηλά
από την οροφή της σκοτεινής σπηλιάς,
που μας σκεπάζει κρύα θαλπωρή.
Κάπου μακριά η ζωή αργά αργά αλλάζει τη στροφή της.
Σταλάζει φως.
Μα εδώ, στα χαμηλά διαζώματα που όλοι κατοικούμε,
λίγο να κάνει να υψωθεί απ’ όλους ο πιο θαρρετός,
τον στιγματίζουμε σαλό,
αθόρυβα ανασαίνοντας ένα θολό αέρα.
Κάπου μακριά ξωμάχοι της γραφής γεννιούνται.
Κι εμείς εδώ ακόμα στιχοπλέκουμε κανόνες,
ρίμες και στεγνούς αφορισμούς,
αδύναμοι να αγγίξουμε τη φλέβα της ζωής.
Διώνη Δημητριάδου
(η φωτογραφία του Τάκη Τλούπα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου