Η Κρις Λιβανίου γράφει για την "Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή" της Διώνης Δημητριάδου ΑΩ εκδόσεις Η πρώτη δημοσίευση στο Στίγμα Λόγου (stigmalogou.blogspot.com)

 

Η Κρις Λιβανίου γράφει για την

"Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή"

της Διώνης Δημητριάδου

ΑΩ εκδόσεις

Η πρώτη δημοσίευση στο Στίγμα Λόγου (stigmalogou.blogspot.com)

https://stigmalogou.blogspot.com/2021/10/blog-post_20.html?fbclid=IwAR0P2ZARHsjcRAb0PW1-qyAiUzjyQDMKOoW

 

 

          

(…)

Ο Λύκος ένα απλό θηρίο

άνθρωπος μοναχά να ήταν

μιαν ορφανή ελπίδα θα ’βρισκε

στην παιδική του ηλικία[1]

Η Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή είναι προϊόν μιας ποιητικής γραφής σε διαρκή εναλλαγή και μιας ματιάς που κινείται στο σκοτάδι τόσο καλά όσο και στο φως. Η Διώνη Δημητριάδου επιχειρεί να ακινητοποιήσει τις άυλες σκέψεις και τα φευγαλέα συναισθήματα που γεννιούνται σε παράδοξες καταστάσεις για να εξαφανιστούν λίγο μετά, να τα ψηλαφήσει και στο τέλος ίσως και να τα εξημερώσει, σε μια πορεία αναζήτησης του εαυτού και του Άλλου. Είναι ένας δρόμος σπαρμένος με παγίδες.

 

Η μοναξιά και εν συνεχεία η μοναχικότητα, από επιλογή ή μη, είναι ο πρώτος βασικός άξονας ανάγνωσης, και ταυτόχρονα η πηγή των συγκινήσεων που ξετυλίγονται στα 33 ποιήματα που απαρτίζουν τη συλλογή. Ο Λύκος είναι ταυτόχρονα πρωταγωνιστής και τοτέμ, κινητήρια δύναμη και ύστατη καταφυγή, εμφανίζεται απροειδοποίητα για να ανατρέψει τα δεδομένα και να υποδαυλίσει αλλαγές και αναταράξεις, για να αποδειχτεί στο τέλος μια φιγούρα ξεπερασμένης γενναιότητας που καταλήγει σύμβολο. Μοναξιά και μονάδα, είναι τα δύο συμπληρωματικά στοιχεία που αποτελούν το Εγώ στα ποιήματα, οι μοχλοί αναζήτησης και προσέγγισης μιας πραγματικότητας που χωλαίνει. Ο Λύκος και η φωνή της ποιήτριας βρίσκονται αντιμέτωποι με τους φόβους και την υπαρξιακή ανασφάλεια που τους προκαλεί η κοινωνία των ανθρώπων, σαν σε έναν αντικρυστό χορό αγωνίας και ταυτόχρονης ανάγκης του ανήκειν σε μια συνθήκη που δεν τους περιλαμβάνει.

 

Παρόλο που το δίπολο που χτίζεται και εδραιώνεται ανάμεσα στο Εγώ και τον Λύκο είναι ένα ενδιαφέρον εύρημα, το σύνολο της συλλογής θεματικά κινείται σε γνώριμες ζώνες και με αναμενόμενους ρυθμούς. Η απόσταση και κατ’ επέκταση η απομόνωση του δίπολου από την κοινωνία των ανθρώπων καταλήγει να γίνει μια περιήγηση σε ένα ονειρικό σύμπαν αγχώδες και μάλλον τρομακτικό, χωρίς περιθώρια ούτε ένταξης, αλλά ούτε και διαφυγής. Η συλλογή εξελίσσεται σε μια αγχώδη πορεία αναζήτησης συντεταγμένων, αέναη και όπως φαίνεται εξ αρχής καταδικασμένη. Η εχθρικότητα και η δυσπιστία γίνονται τα βασικά στοιχεία που οριοθετούν το περιβάλλον, το χάσμα ανάμεσα στο Εγώ-Λύκο και τους ανθρώπους ως σύνολο όσο πάει και βαθαίνει, δεν υπάρχει ανάπαυλα, και δεν υπάρχει και ελπίδα.

 

Παρόλο που η πρωτοτυπία παραμένει ένα στοίχημα που δεν κερδήθηκε, ο Λύκος σαν παρουσία αποτελεί ένα ενδιαφέρον στοιχείο. Επειδή καταρχάς στην διάρκεια της συλλογής, μετακινείται: παρατηρεί, εκτιμά τις καταστάσεις και τις συνθήκες, απομακρύνεται, επανέρχεται. Κι ενώ στην αρχή στέκεται στα σκοτάδια, στην πορεία συνειδητοποιεί και αποδέχεται τον εαυτό του και κυρίως τη μοναξιά και την μοναχικότητά του ως επιλογή, και φτάνει να διεκδικήσει προσωπική ταυτότητα και ατομικό, οριοθετημένο περίγραμμα. Και κατόπιν, από απέναντι στο Εγώ της ποιήτριας, επιλέγει να βρεθεί δίπλα της. Ο φόβος δίνει τη θέση του στην αποδοχή και άρα σε κάποιου βαθμού εξημέρωση. Σε κάποιου είδους συνύπαρξη με τους άλλους, τους υπόλοιπους. Το τέλος της πορείας που συμπίπτει με το τέλος της συλλογής βρίσκει τον Λύκο και το Εγώ της ποιήτριας να αποτελούν ένα. Μια διττή οντότητα, σκοτεινή δίπλα σε μια φωτεινή συνθήκη.

 

Παρακάτω ένα από τα ποιήματα που τράβηξαν την προσοχή μου:

 

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΡΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ[2]

 

Πότε θεριό πότε σκυλί ο Διγενής του νόστου

στεγνές στο στόμα του σαλεύουν προφητείες

για όλο το αίμα που κάποτε θα πνίξει

όσους λαθέψανε γυρεύοντας αναίτια τη φυγή

 

1] «Παιχνίδι με πεσσούς», στ. 10-13, σελ. 42.

[2] σελ. 36.

 

Κρις Λιβανίου