"Ανισόπεδη διάβαση" της Διώνης Δημητριάδου (μαζί ένας πίνακας του Σταύρου Χατζηιωάννου, Στο ημίφως)

"Ανισόπεδη διάβαση"

της Διώνης Δημητριάδου

(μαζί ένας πίνακας του Σταύρου Χατζηιωάννου,

Στο ημίφως)

Στο σκηνικό, λοιπόν, η διαφορά.

Μα όχι αυτό που μέσα του στεγάζονται τα ερωτικά συνήθη.

Το άλλο εννοώ, το ένδον και βαθιά ευρισκόμενο,

που μας πλάθει ως είδη διακριτά. Παλαιόθεν.

Σκηνικό κι αυτό,

εν μέρει κατασκευασμένο από έξωθεν παράγοντες,

εν μέρει ενδογενώς αναπτυσσόμενο

με τη δυναμική της συνήθειας γερά μπερδεμένη μέσα του

να σκάβει τα θεμέλια, να στερεώνει μύθους.

Η εσωτερική σιγουριά

της ολοκληρωμένης απόλαυσης

– ο ένας.

Η αβεβαιότητα

μιας δύσκολα αποκτημένης ηδονικής συμπόρευσης

– η άλλη.

Εκεί κρύβεται η ανισόπεδη διάβαση

για τα θολά νερά μιας ερωτικής ολοκλήρωσης,

ιδανικά ταυτόχρονης.

Κι από κει όλα τα άλλα,

τα κοινωνικά περίπλοκα,

τα πολιτικά κατασκευασμένα,

δρομολογούνται ακάθεκτα και διεκδικούν

τις ερμηνείες τις πολυδαίδαλες.

Διώνη Δημητριάδου - 8 Μαρτίου 2018

(ο πίνακας του Σταύρου Χατζηιωάννου, Στο ημίφως)