Κραυγή
απελπισίας
της
Βάντας Παπαϊωάννου-Βουτσά
 |
| Αρχαία Μεσημβρία-Ζώνη |
Προσγειώθηκε πάλι, όπως κάθε χρόνο,
στο βόρειο Αιγαίο, εκεί που ο Έβρος ποταμός ελευθερώνει στην ανοιχτή θάλασσα τα
μυστικά της βαλκανικής ενδοχώρας, ρευστά ή συμπαγή, πάνω σε κορμούς δέντρων
ταξιδεμένα με τη συνοδεία πουλιών κι ο ορεινός όγκος της Σαμοθράκης απέναντι
αιώνιος πύργος ελέγχου της θρακικής ακτής, της Σαμοθρακικής Περαίας.
Αδελφωμένα, Φύση και Ιστορία, εκθέτουν την πραμάτεια τους για εκείνους που τα
αγαπούν και περιπλανιούνται με σεβασμό ανάμεσα στις πυκνοκατοικημένες αποικίες από ερωδιούς, φλαμίνγκο, πελεκάνους,
φαλαρίδες και πλήθη άλλων πουλιών κι ύστερα να βαδίζουν ανάμεσα στα σιωπηλά
απομεινάρια αρχαίων πόλεων. Ήρθε και
φέτος στην αγαπημένη της Ζώνη, πέρασε την πύλη του τείχους, σεργιάνισε τις
οικίες, επισκέφθηκε τα εργαστήρια πηλού, τα ιερά, τους βωμούς και μαγεμένη από
την πύρινη δύση, προλαβαίνει, σκέφτηκε να επιστρέψει στη Μαρώνεια περπατώντας
παραλιακά πριν το σούρουπο.
Η
ψηλόλιγνη μέσης ηλικίας γυναίκα ήρθε ακόμη μια φορά στον αγαπημένο της τόπο,
εδώ που απολάμβανε διακοπές και μελέτη, να τον περπατήσει αναπνέοντας θαλασσινή
αλμύρα και βουνίσια αρώματα ανάμεσα στα ανασκαμμένα ευρήματα. Ξεκίνησε από την
αρχαία Ζώνη κι έδιωξε τον ταξιτζή υπολογίζοντας να φθάσει στον επόμενο παράλιο
οικισμό περπατώντας, ενώ ο ήλιος είχε κατηφορίσει πια για τη δύση του. Δεν το είχε ξανακάνει, αλλά, σαν το άκουσε, η
ιδέα την ενθουσίασε. Γνώστης της ιστορίας και της φυσικής καλλονής του τόπου,
ήταν το έκτο καλοκαίρι που έκανε το ίδιο ταξίδι ανανεώνοντας τις εικόνες και
ανακαλύπτοντας συνεχώς ομορφιές. Είχε γεμίσει κιόλας τον σάκο της ρίγανη και
φασκόμηλο, τη φωτογραφική της μηχανή ακρογιαλιές και παράξενα αγριολούλουδα,
ένιωθε μια ευφορία ψυχής και προχωρούσε.
Το τηλεφώνημα στα παιδιά της στην
Αγγλία ήταν απελπιστικό:
«Βλέπω να έρχονται καταπάνω μου
λύκοι, μια αγέλη λύκων… δεν έχω επιλογή φυγής ούτε βοήθειας, πλησιάζουν…»
Κι η αγέλη πλησίασε, επιτέθηκε,
κατασπάραξε τη γυναίκα, το πάθος και το λάθος της. Απανωτές οι ειδήσεις και οι περιγραφές στα
τοπικά κανάλια, στον τύπο, όχι λύκοι, ίσως τσομπανόσκυλα, ποιος φταίει, ποιος
θα τιμωρηθεί, μα τι ήθελε η ευλογημένη… Λόγια απορίας μα και λύπης, τι κι αν η
αγέλη δεν ήταν λύκων αλλά τσομπανόσκυλων από τα μαντριά πιο πάνω στην πλαγιά,
που έτυχε να είναι ελεύθερα. Άνευ σημασίας πια.
Δραματικό, θλιβερό, φρικτό γεγονός,
απρόσμενο τέλος ανθρώπου.
Μήνες μετά περιβαλλοντική ομάδα σε
μελέτη πεδίου διέκρινε ένα κομμάτι μηριαίου οστού δίπλα σε ένα τοιχίο της
πύλης εισόδου των εμπόρων από τη
θάλασσα στην αρχαία Ζώνη. Απομεινάρι
νεότερης εποχής δίπλα στους αρχαίους θησαυρούς.
Από εκεί είχε έρθει και η Μάριον.
Βάντα
Παπαϊωάννου-Βουτσά
Η Βάντα Παπαϊωάννου-Βουτσά γεννήθηκε το 1947 στο Λαύριο
Αττικής από γονείς πρόσφυγες (Πέραμος Κυζικηνής χερσονήσου Κερτς Κριμαίας).
Σπούδασε ΙστορίαΑρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και εργάστηκε στη
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως καθηγήτρια στον νομό Ροδόπης. Παράλληλα
αρθρογραφούσε περιστασιακά σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά, έντυπα και
ηλεκτρονικά, επιμελήθηκε εκδόσεις της Περιφέρειας Αν. ΜακεδονίαςΘράκης, έγραψε
Τουριστικό Οδηγό για τον Δήμο Μαρώνειας και άλλα τουριστικά φυλλάδια. Πήρε, επίσης,
μέρος στη συλλογική έκδοση της Ένωσης Φιλολόγων νομού Ροδόπης "Η ξένη
Λογοτεχνία στη Β/θμια Εκπαίδευση".
Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της "... μύριζε
γαζία" (εκδόσεις Διάνυσμα), με βιωματικά αφηγήματα, ενώ η νουβέλα "Τα
λουμινάκια" (εκδόσεις ΑΩ), είναι το δεύτερο βιβλίο της.
Συγκλονιστικό...
ΑπάντησηΔιαγραφή