Δύο ποιήματα του Χρήστου Κεραμίδη
μαζί με δύο φωτογραφίες του Giel Sweertvaegher
«Νοσταλγία»
Κι ύστερα
τις πλώρες
κοιτάξαμε των καραβιών
ακυβέρνητες να τις
χτυπά η στεφάνη
των κυμάτων.
Και κρύψαμε το
δάκρυ στην άκρη
των ματιών.
Γιατί ήμασταν
άνθρωποι κι εμείς
σκληροί από τη
γέννα μας κι αδύναμοι.
Κι ήταν η παλάμη
της πατρίδας που
μας πέταξε
σε τόπους ξένους κι
αφιλόξενους
που δεν είχανε χώμα
και γραφή.
Και μείναμε μόνοι
μας εκεί.
Στ' αγκυροβόλια του
πιο αργού θανάτου.
Ένα ποτάμι φως
Στοχαστής 2018
«Ηθοποιός»
Να είσαι ηθοποιός
δεν είναι τόσο ασήμαντη
ιστορία.
Πρέπει να μπορείς
στέρεα να πατάς
πάνω στης σκηνής το
ιερό σανίδωμα.
Κι όταν
πυρπολείσαι από τη θέρμη
της φωνής,
τους
αυτοσχεδιασμούς
και του χορού τα
βήματα,
άξιος να στέκεσαι
στην τέχνη
που υπηρετείς,
ξεπερνώντας του
εαυτού σου τα μέτρια
αναστήματα.
Άλλες φορές,
στη φαντασία
ανεβάζοντας την παρόρμηση
παραβάτης να ‘σαι
στις μετέωρες των σεναρίων
υποδείξεις,
ακολουθώντας πεισματικά
του θεατρίνου τις
αναπότρεπτες κινήσεις.
Χωρίς μικρόφωνα και
κομπασμούς,
ωραίους κόσμους να
προτείνεις στους αμίλητους
θεατές, με των
αρχαίων πανηγυρισμών τα μουσικά
άσματα.
Κι αυτοί, φυγάδες
σε δρόμους μιας άλλης εποχής,
θα ανιχνεύσουνε
κρυφά του χαρακτήρα τους
περάσματα.
Όταν όμως στα μάκρη
του θεάτρου,
τους λιγοστούς
μετρήσεις θεατές,
την ώρα που θα σε χειροκροτούν
μην ντραπείς για
κάποιο μυστικό
μα αληθινό της βιοπάλης δάκρυ.
Ταξιδευτές, Καβάλα 1995 (αυτοέκδοση)
Χρήστος Κεραμίδης
Φωτογραφίες: Giel Sweertvaegher
[Ο Χρήστος Κεραμίδης γεννήθηκε στην Καβάλα, στη χερσόνησο
του συνοικισμού της Παναγίας, στην οποία συχνά «επιστρέφει» και αναφέρεται.
Μεγάλωσε σ’ ένα από τα παλιά τούρκικα σπίτια των προσφύγων, τα ανταλλάξιμα. Οι
γονείς του ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο. Έχασε τον πατέρα του στην πολύ μικρή
ηλικία των πέντε ετών, γεγονός που τον σημάδεψε στη μετέπειτα ζωή του. Τελείωσε
την Αριστοτέλειο Σχολή Υπομηχανικών Θεσσαλονίκης (Μικρό Πολυτεχνείο). Από το
1975 ζει μόνιμα στην Καβάλα. Εργάστηκε στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με την
ιδιότητα του μελετητή και επιβλέποντα μηχανικού. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα
το 1995 με την ποιητική συλλογή Ταξιδευτές. Το 1996 εκδόθηκε η ποιητική του
συλλογή Στα πέλαγα του ονείρου. Απόσπασμα από το ποίημα «Το όνειρο»,
δημοσιεύτηκε, ως προμετωπίδα, σε περιοδικό προβολής της πόλης του, μεταφρασμένο
σε τρεις γλώσσες. Το ποίημα «Αόρατοι στόχοι» (από τη συλλογή Δρόμοι της βροχής
1998) τιμήθηκε από τη Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (1999). Το ποίημα
«Ερωτικό» (από τη συλλογή Ο Αύγουστος που περιμένω) ανθολογήθηκε στο Ποιητικό
Ημερολόγιο 2018 των εκδόσεων Ιωλκός. Συμμετείχε στο συλλογικό έργο Παλίμψηστο
Καβάλας 2009 (επιμέλεια και ανθολόγηση των Ευριπίδη Γαραντούδη και Μαίρης Μικέ)
με το ποίημα «Χαμένες μουσικές», που γράφτηκε για τη μεγάλη πυρκαγιά που έκαψε
το περιαστικό δάσος της πόλης, το 1985. Το ποίημα «Αναζήτηση» ανθολογήθηκε στο
Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2020. Έχει επιλεγεί, ιστορικά, από επιστήμονες
νεοελληνιστές, ως ένας από τους «ποιητές του καπνού» της πόλης του (1ο
Επιστημονικό Συνέδριο- Πρακτικά συνεδρίου, Καβάλα Δεκέμβριος 2018). Έχει γράψει
κυρίως ποίηση. Ποιήματα αλλά και πεζά κείμενά του έχουν κατά καιρούς
δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ανθολογίες. Πρόσφατο έργο του οι «Παράκτιες διαδρομές, Κέδρος 2020]
