«το χαμόγελο της Τζοκόντα»

του Δημήτρη Μπούκουρα

Πάλι αυτή η μουσική.

Όμορφες αγαπημένες νότες

νοσταλγικές και συνάμα τρυφερές

με παίρνουν από το χέρι

και πίσω με γυρίζουν.

Τότε που με την παιδική παρέα

παίζαμε ανέμελα

στα λιβάδια με τις ανεμώνες,

στα λιβάδια που δεν είχαν γίνει

πολυκατοικίες.

Τότε που τα όνειρά μας ήσαν ολόρθα μπροστά μας,

ίδια φωτιά που μας έκαιγε.

Αφήνομαι…

Αφήνομαι στην αγκαλιά της θεϊκής μουσικής.

Η απαισιοδοξία αρχίζει σιγά σιγά να φεύγει.

Τα βάσανα της ζωής

μοιάζουν με δύσβατα βράχια.

Όμως πια

 έχω γίνει ένα κυκλάμινο.

Θα ξεφυτρώσω μέσα από αυτά τα βράχια.

Θα ζήσω. Θα ζήσω σε πείσμα των καιρών.

Δημήτρης Μπούκουρας

(Ο Δημήτρης Μπούκουρας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1942. Η ζωή του σημαδεύτηκε από τον άδικο θάνατο της μητέρας του στα Δεκεμβριανά. Τέλειωσε το Γυμνάσιο Παλ. Φαλήρου και ακολούθως φοίτησε στη δημοσιογραφική σχολή του Σπύρου Μελά. Εργάστηκε για δύο χρόνια στην εφημερίδα  «ΤΟ ΒΗΜΑ» από το 1964 μέχρι το 1967, όταν η Χούντα σταμάτησε άδοξα τη δημοσιογραφική του καριέρα, αφού οι εφημερίδες έπεσαν σε χειμερία νάρκη και η λογοκρισία ανέλαβε τον ρόλο του διευθυντή σύνταξης. Ύστερα από πολλές επαγγελματικές περιπέτειες  ασχολήθηκε με το εμπόριο. Είναι παντρεμένος με την Αγγελική Μολφέτα. Έχει γράψει μια συλλογή ποιημάτων, μια συλλογή διηγημάτων, δύο παιδικά βιβλία, «Οι Στρατήδες» και το «Γεια σας… Είμαι η Μύρτις», ταξιδιωτικές εντυπώσεις, δύο εργασίες: «Το παραμύθι του οψιδιανού» και  «Σύντομη ιστορία του Ελληνικού νομίσματος», και το αυτοβιογραφικό  αφήγημα «Διάττοντες», που κυκλοφορεί από τις "μικρές εκδόσεις". Ποιήματά του, καθώς και διηγήματα, έχουν βραβευτεί σε αντίστοιχους διαγωνισμούς.)

(Fragilité des cyclamens, L’atelier de Libellule)