"εποχές χωρίς αρχή και τέλος"

του Χριστόφορου Τριάντη

Στα βουνά  του φεγγαριού

τα κρίνα κεντημένα       

με δάκρυα.

Λευκοντυμένες γυναίκες

Ανέβαιναν να δουν

τους σκοτωμένους

που τραγουδούσαν πένθιμες μελωδίες.

Στη Μεσημβρία

οι ιερείς  τον  Ήλιο καλούσαν

να μείνει  -αιώνια- πάνω στο βρεγμένο χώμα.

Στους  Πάγους 

λυκόμορφοι πολεμιστές  θυσίες έκαναν

στους δαίμονες, 

ζητώντας σκοτάδι κι ευλογία.

Τις καρδιές κομμάτιαζαν

στα πέτρινα θυσιαστήρια, 

φορώντας μάσκες φτιαγμένες από σκιές.

Στις στέπες

οι  Φιλισταίοι

σκύλευαν την αγνότητα.

Εποχές χωρίς αρχή και τέλος,

γεμάτες θάνατο και θολά αστέρια.

Με σαλτιμπάγκους σε πλοία σταυροφόρων

να χοροπηδούν από συνήθεια,

κοροϊδεύοντας τους αθώους. 

Τις νύχτες οι δεσμώτες,

μάταια να προσμένουν

του Χριστού το άγγιγμα.

Γρήγορα γεννήθηκαν

οι  εποχές

και σβήνουν βιαστικά 

πλάι  στις νεκρές πυγολαμπίδες…

Χριστόφορος Τριάντης

Γεννήθηκα στην Αιτωλοακαρνανία (30-11-1968).

Σπούδασα στο Α.Π.Θ. (τμήμα Θεολογίας) και στο ΕΚΠΑ (τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας ).

Από το 1998 υπηρετώ ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση (1ο Γυμνάσιο Πύλης Τρικάλων).

Αρθρογραφώ στον τοπικό τύπο των Τρικάλων και στην ιστοσελίδα του συνδέσμου φιλολόγων Τρικάλων (filologoi.gr). Πεζά και ποιήματά μου έχουν φιλοξενηθεί σε (ηλεκτρονικές) λογοτεχνικές ιστοσελίδες και περιοδικά .Η αποφθεγματική ρήση του Μπόρχες, ότι δε γράφει για τη μάζα και τις ελίτ αλλά για τους φίλους, για τον εαυτό του και για να γίνει ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου είναι η «λογοτεχνική αλήθειά μου» (με τις απαραίτητες βέβαια δόσεις ματαιοδοξίας, λίγες πιστεύω).

(φωτογραφία: Νικόλας Λώτσος)