των ποιητών

Όσοι συνομιλούν με το ασαφές νεφέλωμα

δεν είναι όλοι ίδιοι.

Άλλοι ξαπλώνουν πάνω του

στην πάχνη μέσα του τυλίγοντας

το αβέβαιο κορμί τους,

 προνομιούχοι τάχα αυτοί της άνωθεν εξαίσιας εποπτείας.

Περιφρονούν τους ταπεινούς εργάτες της γραφής

που οι λέξεις τους δεν αξιώθηκαν 

παρά μια στάλα γκρίζο χιόνι.

Και αδιαφορούν για όλους τους αμέτοχους

κι ανίδεους των πλούσιων νεφών. 

Μα είναι κι άλλοι που,

κομμάτι σύννεφο κι οι ίδιοι,

στύβουν σκληρά το υδάτινο το σώμα τους

για να γευτούν μια στάλα ουρανό

όλοι της γης οι κουρασμένοι, επαίτες της ζωής.

Αναγνωριστικό σημάδι τους

βαρύ φορτίο αέρινο,

ωστόσο εκλεκτό.

Διώνη Δημητριάδου

(Pablo Picasso, δύο φιγούρες, 1904)