Το ιστολόγιο «Με ανοιχτά βιβλία»  επιλέγει ποιήματα από τη συλλογή «Μινιατούρα»

της Ρένας Πετροπούλου-Κουντούρη,

εκδόσεις Poema

Των γερόντων η αγάπη

Είναι σπαρακτική των γερόντων η αγάπη

Η ποίηση των πιο απλών πραγμάτων

Ένωση

Το αίμα είναι που ενώνει μια οικογένεια

Το μαύρο αίμα

Από σένα το φως

Όλη τη νύχτα πάλευα μ’ έναν σακάτη ύπνο

Ώσπου γκρίζα ξημέρωσε η μέρα

Άδειο το μαξιλάρι δίπλα μου

Από σένα το φως εξαρτάται

Μην κλαις

Τα δάκρυά σου καθώς πέφτουν μες στη σκάφη

Βαραίνουν το προζύμι

Θα ’ναι πικρό το πρόσφορο των πεθαμένων

Ακολουθείς…

Το πρόσωπό σου, την αλλαγή του χρόνου ακολουθεί

Φοράς τα χρόνια πάνω σου

Pietà

Φυσά ένας άνεμος

Παίρνει τα δάκρυα των προσκυνητών

και τ’ αποθέτει -πέταλα σωρό-

στην αγκαλιά σου

Μόνο οι τύψεις

Σε μια φευγαλέα σύγκλιση στιγμών

Αναμετρήθηκα με την προδοσία

Ικανό το αντίπαλον δέος

Αναλογίσου μόνο πώς

Απ’ όλες τις πράξεις μας

Μόνον οι τύψεις επιβιώνουν

Μινιατούρες

Και τ’ ασημένια και τα χάλκινα αντικείμενα

Συνήθως τα στιλβώνουν μέχρι ν’ αστράψουν

Όμως εμείς τ’ αγαπάμε

Επειδή οι αναμνήσεις μας τα θάμπωσαν

Πάνω τους κάθονται τα σκονισμένα βήματα του χρόνου

Ικεσία

Βρήκαν τη νύχτα κολλημένη στο παράθυρο

Να ικετεύει την αυγή να ξημερώσει

Του δημιουργού

Με κουρασμένη βιασύνη αντλώ

Δαπανημένες λέξεις

Από τη μια ποίηση στην άλλη

Προτού με κρίνει ο χρόνος

(Ρένα Πετροπούλου - Κουντούρη, "Μινιατούρα", εκδόσεις Poema)

Η ποίηση μπορεί να μιλά με τις ελάχιστες λέξεις. Και να τα λέει όλα. Τουλάχιστον αυτά που αξίζει να ειπωθούν, έτσι όπως τα μαζεύει φύλλο φύλλο από τα σκορπισμένα κάτω, που οι πολλοί ούτε που τα προσέχουν. Κι όμως, αν τα έβλεπαν, μια άλλη όψη του κόσμου θα αντίκριζαν. Μάλλον οι ποιητές είναι προνομιούχοι.

(επιλογή ποιημάτων και σχόλιο: Διώνη Δημητριάδου)