"Εξοστρακισμός"

του Δημήτρη Μπούκουρα

Τόσην ώρα,

πάνω από αυτό το όστρακο του αμφορέα,

του αμφορέα του μελανόμορφου

που μόλις χτες έσπασε ο γιος μου ο Ευθύβουλος…

Σε μεγάλη συλλογή με έχει φέρει το καθήκον,

το καθήκον που σα δημοκρατικός πολίτης έχω.

Να συλλογιστώ τώρα πρέπει, και να αποφασίσω…

Σε σκέψη μεγάλη έχω -αλήθεια- μπει.

Ποιος είναι αυτός ο χωριάτης

από την ταπεινή οικογένεια των Λυκομηδών;

Ποιος είναι αυτός που κάποια θρακικής καταγωγής

μητέρα έφερε στον κόσμο,

για να δοξαστεί στη μάχη του Αρτεμισίου

και του Μαραθώνα;

Ποιος είναι αυτός ο βλάσφημος;

Ο βλάσφημος που στήριξε

το χτίσιμο του στόλου της Αθήνας

στη φλέβα του χρυσού της Μαρώνειας

χωρίς καν να προσφέρει την Δεκάτην στους θεούς;

Για τη διορατικότητά του μιλούν πολλοί,

(όταν τον Δελφικό χρησμό κατά το δοκούν ερμήνευσε),

και χτίζοντας τα "Ξύλινα τείχη"

στην τάξη την ανώτερη ανέδειξε τους κωπηλάτες…

Πώς μπορώ εγώ σαν αριστοκρατικός

να το δεχτώ αυτό;

Και πώς μπορώ να τον δοξάσω

που νίκησε τον περσικό στόλο στη Σαλαμίνα;

(και ποιος άραγε δεν θα μπορούσε

να νικήσει αυτόν τον στόλο των ανίκανων ναυτικών);

Το μέγα τρόπαιο πήρε ο στρατηγός:

Κλάδο ελιάς.

Ε… όχι!... Αυτό πάει πολύ…

Ούτε τη δεύτερη τη σκέψη δεν αξίζει…

Χαράζω λοιπόν:

«ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ»

Δημήτρης Μπούκουρας, 2014