δύο σκέψεις και δύο ποιήματα 

από την Αρσινόη Βήτα (Αγγελική Γιαννοπούλου)

"οι λέξεις μας ο κόσμος μας"

Οι λέξεις μας, ο υπέροχος, ο θαυμάσιος κόσμος μας. Ιχνηλατώ τις λέξεις και τις σιωπές.

Υπάρχουν λέξεις που γεφυρώνουν, ισορροπούν μοναδικά τις αντιθέσεις, που υφαίνουν προσδοκίες, ελπίδες, χαρά. Κι εκείνες που γκρεμίζουν, ισοπεδώνουν, ψεύδη ανυπόφορα, απελπισία, λύπη. Κάπου εκεί κρυμμένες στην άκρη των χειλιών οι σιωπές έτοιμες να εκραγούν, να δονήσουν, να συνεπάρουν, ή σαν την παλίρροια να παρασύρουν στο βυθό της ψυχής ό,τι θα ματαιώσει μια τρυφερή αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα λυτρωτικό χάδι, ένα δειλό άγγιγμα.

Λέξεις ανείπωτες που περιμένουν υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή να σκορπίσουν το πολύτιμο άρωμά τους, να δροσίσουν σαν πρωινό καλοκαιρινό αεράκι φλέγουσες ψυχές.

Έμαθα να διαλέγω λέξεις που καλύπτουν ρωγμές, που επουλώνουν πληγές, που εξοβελίζουν την αδιαφορία, τον εγωισμό, την σκληρότητα, που είναι ειλικρινείς, πλήρεις ζεστασιάς όμορφων αισθημάτων... αναγκαίων σε μια κούφια, ασύστολα κραυγάζουσα, υποκριτική, κενόδοξη, μισαλλόδοξη εποχή.

"Η λέξη με είχε

με βρήκε

με είπε.

Κι εγώ

μονάχα «ευχαριστώ».

Στη λέξη

μια λέξη.

Ο κόσμος"

Γ. Ρίτσος

"οι παρτιτούρες της Σιωπής"

Ό,τι στη ζωή μας πραγματώνεται, μέσα από μια διαδικασία σκέψεων, μέσα από έναν εσωτερικό διάλογο πραγματώνεται. Στη σιωπή ευδοκιμεί αυτός ο διάλογος. Ιχνηλατώντας τη σιωπή πέρα και μακριά από τους εκκωφαντικούς, παράταιρους ήχους ανθρώπων που επιζητούν με αυτό τον τρόπο να επικοινωνήσουν, ανακαλύπτουμε τον υπέροχο κόσμο του μέτρου. Η σιωπή είναι το μέτρο του λόγου μας. Είναι το μυστικό να ακούγεται, να νοηματοδοτείται ο λόγος. Αν δεν υπάρχει όλα καταρρέουν, τα λεγόμενα δεν ακούγονται καν. Για να επικοινωνήσουμε χρειάζεται να σιωπούμε, όταν δεν έχουμε κάτι να προσθέσουμε. Η σιωπή δυναμώνει τη φωνή μας όταν τη χρειαστούμε… και φωνάζει πιο δυνατά από οτιδήποτε άλλο.

Λένε πως υπάρχουν στους μεγάλους μουσικούς ''οι παρτιτούρες της σιωπής''. Κι είναι ισάξιες με τις κανονικές παρτιτούρες. Οι σιωπές κρύβονται κάτω από την κανονική παρτιτούρα με τις νότες του κάθε συνθέτη. Αν δεν ανακαλύψουμε τις σιωπές του, δεν πρόκειται ποτέ να ερμηνεύσουμε σωστά τις νότες του, τις παρτιτούρες του, να απολαύσουμε τη μελωδία...

Συχνά γινόμαστε σπάταλοι στα λόγια για να αποφύγουμε την ουσιαστική συνάντηση με τον εαυτό μας, το «βύθισμα» στην ουσία. Όσο αυτό συμβαίνει τόσο απομακρυνόμαστε από την ύπαρξή μας, από την πολύτιμη αυτογνωσία. Υπερισχύει η επιφάνεια, το Φαίνεσθαι. Χάνεται η εσωτερικότητα, το Είναι.

Γύρω μας όλοι μιλούν για τον εσωτερικό τους κόσμο. Αυτός ο κόσμος παραμένει άγνωστος και ξένος. Φτιαγμένος με πολύτιμες ύλες την ψυχή και το μυαλό παραμένει αναξιοποίητος αν δεν εντρυφήσουμε, δε διαβούμε τις κορφές και τα βάθη του, τις όχθες, τις θάλασσες, το φως του, τη σκοτεινιά του. Σιωπώντας τον ανακαλύπτουμε. Έπειτα με προσοχή, με αυτοσυνειδησία θέτουμε στόχους για την καλυτέρευσή του, την καλλιέργειά του. Αλλιώς σπαταλιόμαστε στο εφήμερο, το πεπερασμένο, το μάταιο.

Κουράστηκαν τα μάτια μας από τα αληθοφανή ψεύδη, κουράστηκαν τα αυτιά μας από τις κραυγές. Καιρός για ουσία. Καιρός για εσωτερικό διάλογο διανθισμένο από τις πολύτιμες σιωπές που γίνονται εφαλτήριο για πράξεις ηρωικές, αντάξιες της ανθρώπινης και συνάμα θεϊκής οντότητάς μας.

"παραθαλάσσια νοσταλγία"

Ο δικός μου τόπος

στην άκρη της θάλασσας,

άμπωτη και παλίρροια

στα όνειρα,

ίχνη πραγματικότητας

στην άμμο.

Λιγοστό το φεγγάρι

στα μαλλιά σου,

σπονδή

στη νοσταλγία

το δάκρυ μιας νύχτας,

έφυγες.

"έκκληση"

Λέξεις ανέγγιχτες

στο βάθος του μυαλού

αδημονούν

το δάκρυ της ψυχής

το καθαρό νερό της μνημοσύνης

να πιούν

να ξεδιψάσουν.

Σκέψεις ναυαγοί

στο πολύ του κόσμου

το κουράγιο

την τόλμη

ζητούν

απ’ το σκοτάδι

να σωθούν.

Κι ο χρόνος

ψιθύρισα

βραχύς.

Όνειρο κι ελπίδα

σιωπηλή μου ποίηση

ας μη χαθείς.

Αρσινόη Βήτα (Αγγελική Γιαννοπούλου)

οι φωτογραφίες είναι του Nathan Wirth