η μοναξιά του «δύο» * του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου

η μοναξιά του «δύο» *

του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου

Μονάκριβή μου, εσύ...

η μοναξιά του "δύο"

ένας ανίσχυρος ζυγός,

μες στο απειροσύνολο των πρώτων

εσένα διαλέγω να σου διαβάζω τα ποιήματα για τις σκιές

για τους αυτόχειρες στρατιώτες που γλιστρούσαν

μες το γαλάζιο αντιβούισμα σαν μέδουσες

για μέρες που προέτρεχαν

σαν αποξεχασμένα χελιδόνια,

όπως στη θύελλα των απλοϊκών ρόδων,

μια έκπαγλη στερλίτσα καθρεφτίζει τη μυρωδιά της

στα κόκκινα βιτρώ

τι τραγική ειρωνεία!

κανείς να μην εμπλέκεται στην ερωτική αυτάρκεια,

για τα ζωντανεμένα οχυρά

και την αβεβαιότητα

για τα σκληρά τους μέλη

όπως ίσιωναν και ξαναΐσιωναν,

ιερουργοί,

τα βρέφη στο θυσιαστήριο

Είδες που ήρθαν

επτά ριπές από τα δυτικά

μαζί με το φρούριο που ξεχείλιζε

φακέλους;

κι έψελναν στεντόρεια στη γέφυρα των στεναγμών

μια χορωδία ένδεκα ουσάρων,

μα η ουσία μου διέφευγε από τις χαραμάδες τους σαν

φρέσκος μούστος

κι ας είναι πάντα χειμώνας

κι ας αισθάνεσαι αδαής να καταπιείς το καταραμένο φίδι,

μην ανησυχείς!

Δε φαίνεται να εξαφανίζεται η εικόνα των φοινίκων,

το γάργαρο γέλιο της Γερμανίδας τουρίστριας ή η αγάπη μας που καιγόταν σαν τα τροπικά δάση τον Αύγουστο

Να εδώ, σου διαβάζω τα ποιήματα

Επειδή ομνύω

να φυλάττω

τον γεννήτορα

χρόνο μας,

ως εαυτόν.

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος

 (03/08/2017)

* Πρώτοι, είναι όλοι οι αριθμοί, που διαιρούνται μόνο με τον εαυτό τους και με την μονάδα. Μερικοί πρώτοι αριθμοί είναι π.χ. 1, 2, 3, 5, 7, 11, 13, 17, 19, 23, 29, 31, 37, 41, 43, 47, κλπ. Όλοι οι πρώτοι είναι περιττοί αριθμοί εκτός του 2, που είναι ζυγός...

(η φωτογραφία είναι του Ιωάννη Λάμπρου, Ύδρα, 1948)

"ο ψίθυρος των απόντων"

αποθησαύρισμα εκλεκτό από τον Κωνσταντίνο Λουκόπουλο

(και ένα μικρό σχόλιο αυθαιρέτως)

Τον ψίθυρο των απόντων αφουγκράζομαι:

διατελώντας πλέον

ασαφείς και υδαρείς,

πώς προέβηκαν στα απονενοημένα που τους καταλογίζουμε,

με κόκκινα μάτια κι άσπρα μάγουλα,

και νύχια που συνέχιζαν να μεγαλώνουν,

εκεί που ο θάνατος στερέωνε

το χλωμό του φως

επανορίζοντας,

μια νέα ακινησία/

Ανυπεράσπιστοι, πώς

καταδικάστηκαν ερήμην τους,

κι εξακολουθητικά,

να διαβάζουν τα λόγια τους μες στο στόμα μας,

προς χάριν αστεϊσμών

ή διδαχής,

είτε μομφής,

είτε νουθεσίας/

Τον ψίθυρο των απόντων αφουγκράζομαι,

και την επίμονή τους δυσαρέσκεια,

όσο η νύχτα τους σκεπάζει:

πόσο πιο μαλακοί οι ίσκιοι της, από τα θορυβώδη οστά τους/

τα κρύα χέρια τους

στη δική τους κάμαρη,

είτε σε θαλάμους μεσοπολεμικών «εξωτικών» νοσοκομείων,

τα μάτια τους που

ανθίζουν πάνω μου,

κάθε που αποβαρύνομαι

στα χωμάτινα κάτοπτρα της ματαιοδοξίας/

Τον ψίθυρο των απόντων αφουγκράζομαι

και την αδρανοποιημένη ανάσα τους,

πίσω από το αυτί μου/

τις γρατσουνιές στο μπράτσο μου,

μια Κυριακή με αυγινή σελήνη,

σε τούτο το τραπέζι όπου

όλοι τρώμε με σκεπασμένα πρόσωπα,

κι ενώ η λήθη

σκαλίζει βουβά τη μεσοθωράκια

τρύπα της,

τον ψίθυρό τους αφουγκράζομαι,

σαν να ναι μέσα μου,

ακέραιοι κι ηχηροί,

ωσεί παρόντες/

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος

(photo: "Persona", Ingmar Bergman)

Και το αυθαίρετο σχόλιο:

Αυτοί οι «ωσεί παρόντες» του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου, σκέφτομαι, θα είναι τώρα διπλά θορυβημένοι, μια που ο λόγος -μακάρι και ποιητικός-  πολύ τους ανησύχησε, έτσι όπως φάνηκε ότι μνημονεύονται ακόμη και από τους σκεπτικιστές της μνήμης. Ίσως πάλι να είναι αναπόδραστη ετούτη η ένσταση του ποιητή αφού -«ποιητική αδεία» όπως είθισται- συχνά αναμοχλεύεται της μνήμης ο βυθός και ανασύρονται λόγια και πρόσωπα και ψίθυροι γνωμοδοτούντες προς όποιον αποδέκτη. Σε κάθε περίπτωση, μάλλον ισχύει της λαϊκής σοφίας το λιτό: ο κάτω κόσμος άλλους νόμους έχει. Έτσι, αυτός ο ψίθυρος, ο ηχηρός σε μας, μπορεί καθόλου να μη συλλαβίζεται. Απατηλό κι ετούτο, σαν τόσα άλλα.

Διώνη Δημητριάδου