Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Δύο βιωματικά αφηγήματα 

του Κώστα Περδίκη



«σινική μελάνη»








Η Έπη έθετε μία και μόνη προϋπόθεση.
Τα σχέδια, που οι αναγνώστες του περιοδικού θα έστελναν για δημοσίευση, έπρεπε να έχουν γίνει οπωσδήποτε με σινική μελάνη.
Εγώ τότε, αν κάτι σχετικό είχα ακούσει, ήταν για το  Σινικό Τείχος που υπήρχε στη μακρινή Κίνα.
Έπη ήταν το ψευδώνυμο κάποιας κυρίας, που είχε την επιμέλεια της σελίδας η Γωνιά μας για όσους ζωγραφίζουν,του περιοδικού "Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ των ΠΑΙΔΩΝ".
Και εξηγούμαι:
Το περιοδικό έβγαινε κάθε βδομάδα και απευθυνόταν σε παιδιά.
Ήταν η συνέχεια του θρυλικού ομώνυμου περιοδικού, στο οποίο για πολλά χρόνια ήταν διευθυντής ο Γρ. Ξενόπουλος.
Το είχα πρωτοδεί στο σπίτι του ξαδέλφου μου, που ήταν μεγαλύτερος από μένα, στην Ελευσίνα κάποιο καλοκαίρι.
Από τότε γλυκάθηκα και το έπαιρνα ανελλιπώς, μέχρι τη μέρα που διέκοψε την κυκλοφορία του.
Ζώντας σε μια μικρή κωμόπολη, πολλά χιλιόμετρα από την Αθήνα, το περιοδικό ήταν για μένα ένας μικρός παράδεισος.
Τα πάντα μπορούσε ένα παιδί να βρει στις σελίδες του.
Μυθιστορήματα, αστυνομικές ιστορίες, αθλητικά, ανέκδοτα, γελοιογραφίες, κόμικς, σταυρόλεξα, επιστημονικά νέα κ.α.
Η σελίδα με το μεγάλο σουξέ, όμως, ήταν οι Μικρές Αγγελίες.
Εκεί τα διαπλασόπουλα, χρησιμοποιώντας παράξενα αλλά και όμορφα ψευδώνυμα, όπως Ήλιος του μεσονυχτίουΑσμοδαίοςΝταν Υπερκόσμιος,ΜπούληςΤζώρτζης Καραμπίνας κ.α, αντάλλαζαν μεταξύ τους, σε λίγες γραμμές, απόψεις και πειράγματα.
Μια άλλη σπουδαία σελίδα ήταν και εκείνη της Συνεργασίας των αναγνωστών,όπου μπορούσε όποιος ήθελε να στείλει τα πρώτα του διηγήματα, ή ποιήματα και να τα δει, εφόσον κρίνονταν αξιόλογα, δημοσιευμένα.
Αρκετοί, μετέπειτα γνωστοί συγγραφείς και ποιητές, από εκεί ξεπήδησαν.
Στη σελίδα της Έπης τα παιδιά έστελναν τα σχέδιά τους και εκείνη έκανε επί αυτών τις παρατηρήσεις και τα σχόλιά της.
Όσα σχέδια έκρινε ότι είχαν κάποιο ενδιαφέρον τα δημοσίευε στη σελίδα της.
Από μικρός μου άρεσε και προσπαθούσα να ζωγραφίζω ό,τι έβλεπα ή φανταζόμουν.
Πόθος μου, διακαής, ήταν να δω κάτι δικό μου δημοσιευμένο.
Το πρόβλημα όμως ήταν η σινική μελάνη.
Τέτοιο πράγμα ήταν άγνωστο στο ένα και μοναδικό βιβλιοχαρτοπωλείο μας.
Ο πατέρας μου, όντας τότε συνταξιούχος, πήγαινε με το τραίνο, κάθε τέλος του μήνα στον Πύργο, όπου ήταν το Δημόσιο Ταμείο και έπαιρνε τη σύνταξή του.
Επιστρέφοντας, το μεσημέρι, όλο και κάτι θα μας έφερνε για δώρο, όπως τυρόπιτες, σοκολάτες ή κωκ.
Στον Πύργο υπήρχε τότε -και νομίζω ότι λειτουργεί μέχρι σήμερα- το περίφημο βιβλιοχαρτοπωλείο του Κορκολή, που είχε ό,τι ήθελες από βιβλία ή γραφικές ύλες.
Από το μαγαζί λοιπόν αυτό ο πατέρας μου αγόρασε και μου έφερε ένα μπουκαλάκι με σινική μελάνη και το κατάλληλο πενάκι.
Στη σελίδα της Έπης έστειλα και δημοσιεύτηκαν κάμποσα σχεδιάκια μου, όμως, τρία μόνον απ’ αυτά μπόρεσα να διασώσω.
Η χαρά και η ικανοποίηση που έπαιρνα, όταν τα έβλεπα δημοσιευμένα και η επιβεβαίωση για το όποιο ταλέντο είχα στη ζωγραφική ήταν αμέτρητη.
Συνεχίζω να ζωγραφίζω μέχρι σήμερα.
Ο Μεθύστακας.
Θυμάμαι τον μακαρίτη τον πατέρα μου να βάζει τα κλάματα συγκινημένος, όταν μου έφερε κορνιζαρισμένο από τον Πύργο ένα σχέδιό μου, τον Μεθύστακα.
Ο λόγος ήταν επειδή ο κορνιζάς, όταν είδε το έργο μου, του είχε πει:
"Ο γιος σου έχει ταλέντο, αν συνεχίσει θα γίνει μια μέρα σπουδαίος ζωγράφος".

Ακόμη περιμένω να γίνω…

Κώστας Περδίκης

(τα σχέδια είναι του Κώστα Περδίκη, δημοσιευμένα στη "Διάπλαση των παίδων")





«Guernica»







Με ένα κουτί φοντάν ανά χείρας και με μπόλικο θράσος, για την εποχή και την ηλικία μας, ανεβήκαμε τα σκαλιά του σπιτιού της Αμερικάνας, απέναντι από το σινεμά.
Ήταν 26 Νοεμβρίου, του Αγίου Στυλιανού.
Με τον κολλητό μου, τον Γιώρη, ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε το νεαρό ζευγάρι των καθηγητών, που είχε προσφάτως αφιχθεί στο Γυμνάσιό μας και έμενε, με ενοίκιο, στο σπίτι της Αμερικάνας.
Γιόρταζε ο κύριος Στέλιος, ο σύζυγος της κυρίας Αύρας.
Πηγαίναμε τότε στην πρώτη Γυμνασίου.
Η κυρία Αύρα μάς έκανε Αρχαία (Ζούκη) και Νέα.
Ήταν καλή φιλόλογος και της χρωστάω πολλά.
Ο κύριος Στέλιος, επίσης φιλόλογος, έκανε μάθημα στις πιο μεγάλες τάξεις.
Οι καθηγητές αυτοί μας φάνηκαν, από την πρώτη στιγμή, πολύ διαφορετικοί από τους παλιούς.
Ήσαν πολύ νέοι, πρωτοδιόριστοι, γελαστοί και φιλικοί με τα παιδιά, ενώ οι άλλοι, οι πιο πολλοί, ήσαν περασμένα τα πενήντα, αυστηροί και απρόσιτοι.
Στο διάλειμμα μάς έπιαναν κουβέντα επί παντός επιστητού. Για μαθήματα, για αθλητικά, για κινηματογράφο και άλλα.
Ήσαν αλλιώτικοι…
Για να κερδίσουμε τη συμπάθειά τους, εγώ και ο Γιώρης, βρήκαμε ότι η γιορτή του Αγίου Στυλιανού ήταν μια καλή ευκαιρία.
Νάμαστε λοιπόν.
Βλέποντάς μας η κυρία Αύρα στην πόρτα, στην αρχή ξαφνιάζεται και αμέσως μετά, με έκδηλη χαρά, ανακοινώνει την άφιξή μας στον άντρα της.
Εκείνος, ως εορτάζων, μονοπωλεί τη συζήτηση με διάφορα θέματα, που για μας έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.
Μεταξύ των άλλων, μας ρωτάει αν μας αρέσει να ζωγραφίζουμε, ποιους Έλληνες ζωγράφους ξέρουμε ή αν ξέρουμε κάποιον ξένο.
Του απαντάμε τα γνωστά, Γύζη, Θεοτοκόπουλο…
Είχαμε ακούσει, επίσης, ότι ζωγράφιζε ωραία.
Πάει λοιπόν και μας φέρνει έναν μεγάλο τόμο, με εντυπωσιακό εξώφυλλο και με τίτλο "Μοντέρνα Τέχνη".
Αρχίζει να τον ξεφυλλίζει μπροστά μας και να μας δείχνει εικόνες με ζωηρά χρώματα, αλλά με παράξενα σχήματα, που πρώτη φορά βλέπαμε.
"Ό πιο μεγάλος ζωγράφος, παγκοσμίως, σήμερα είναι ο Picasso", μας λέει, "και το πιο γνωστό του έργο είναι ηGuernica".
Βρίσκει στο βιβλίο και μας δείχνει τον πίνακα.
Βλέποντας την αμηχανία μας, αρχίζει να μας εξηγεί ότι οι ασυνήθιστες μορφές των ανθρώπων και των ζώων έγιναν έτσι από τον ζωγράφο, για να δείξει με πιο τραγικό τρόπο τη φρίκη του πολέμου.
Είμαστε θολωμένοι, κάνουμε πως καταλαβαίνουμε…

Γυμνασιάρχης, τότε, ήταν ένας τρομερός τύπος, τελείως καραφλός, που μας έκανε Φυσική.
Τρέμαμε μόνο που τον βλέπαμε.
Ο κύριος αυτός επιθυμούσε διακαώς, στο τέλος της σχολικής χρονιάς, οι μαθητές της τελευταίας τάξης να παίξουν ένα θεατρικό έργο στο αμφιθέατρο του γυμνασίου.
Το όλον εγχείρημα το ανέθεσε στον νεοφερμένο και πολλά υποσχόμενο κύριο Στέλιο.
Το έργο που επιλέχθηκε ήταν: "Η επιστροφή του Ασώτου".
Μεταξύ των άλλων καθηκόντων, ο καθηγητής θα έφτιαχνε τα σκηνικά για την παράσταση και τις ενδυμασίες.
Από εκείνη την επίσκεψη, του Αγίου Στυλιανού, φαίνεται ότι είχε καταλάβει το ψώνιο μου για τη ζωγραφική και μου πρότεινε, τα απογεύματα μετά το διάβασμα, να πηγαίνω να τον βοηθάω στην ετοιμασία των σκηνικών.
Άλλο που δεν ήθελα.
Εκτός από το να χαζεύω, του ανακάτευα τις μπογιές, σκόνες με νερό, σε μικρά κύπελλα για να τις βρίσκει έτοιμες.
Τις αναλογίες, για να βγουν οι αποχρώσεις που ήθελε, τις ρύθμιζε βέβαια εκείνος.
Είχα πάθει την πλάκα μου.
Ο άνθρωπος ήταν φοβερός.
Πρώτα έφτιαξε τις δύο μάσκες, που μπήκαν αντικριστά στο πάνω μέρος της σκηνής.
Αριστερά η κωμική και δεξιά η τραγική.
Μετά, σε τεράστια χάρτινα πανό, έφτιαξε τα σκηνικά.
Θυμάμαι καλά δύο:
Το ένα, ήταν το παλάτι με τους κήπους, τις σκάλες και τις καμάρες.
Το άλλο, ένα δάσος με το μονοπάτι, που χανόταν μέσα στα πυκνά δέντρα, ενώ στο βάθος φαίνονταν βουνά.
Η παράσταση είχε πολλή μεγάλη επιτυχία.
Έπαιζα κι εγώ έναν μικρό ρόλο.

Το ζεύγος Αύρα-Στέλιος, δυστυχώς για μας, δεν έμεινε πολύ στο Γυμνάσιό μας.
Στο τέλος της χρονιάς, πήρε μετάθεση για την Αθήνα.
Από τότε δεν τους ξαναείδα.
Βλέποντας και ξαναβλέποντας την Guernica τους θυμάμαι και τους ευγνωμονώ…




Από τη θεατρική παράσταση του έργου: "Η επιστροφή του ασώτου".
 Από τα παιδιά:
 στο κέντρο  είμαι εγώ, δεξιά είναι ο Γιώρης και αριστερά ο Αντρέας.
Στο βάθος φαίνεται το σκηνικό, που είχε ζωγραφίσει ο κ. Στέλιος.
Η καράφλα δεξιά, στην πρώτη σειρά, ανήκει αποκλειστικά
στον κ. Γυμνασιάρχη…



Κώστας Περδίκης: (Ζαχάρω Ηλείας, 1949).
Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Ε.Μ.Π.
Εργάσθηκε σαν μηχανικός στον Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα.
Πρώτο του βιβλίοσινική μελάνη
Aθήνα, 2014

ηλ.ταχ/μείο : kiperdik@gmail.com
ιστοσελίδα fanostaths.blogspot.gr





                                                    


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου