Ένας κόσμος ‘κλειστός’

Κάποτε αποφάσισε ότι οι λογαριασμοί του με τον κόσμο είχαν φτάσει στα όρια της αντοχής του. Άρα ήταν η ώρα να αποσυρθεί. Κλείστηκε σε ένα δωμάτιο από όπου μπορούσε να αγναντεύει το μοναδικό ανεκτό τοπίο. Τη θάλασσα. Δεχόταν καθημερινά τη στοιχειώδη φροντίδα μισανοίγοντας την πόρτα. Και περίμενε… περίμενε…

Όταν ήρθε το πλήρωμα του φυσικού του χρόνου, έσβησε έτσι όπως το είχε θελήσει. Έγκλειστος οικειοθελώς μπροστά στο υγρό τοπίο, που επιμελώς έβλεπε καθισμένος μπροστά στο παράθυρο.

Μια φορά πρόλαβα να τον δω, σε στιγμιαίο ανοιγόκλεισμα της πόρτας του ιδιόμορφου ‘κελιού’ του. Βιβλική μορφή.

Τη σκέψη του δεν θα τη μάθουμε ποτέ. Δεν θέλησε να αφήσει πίσω του γραπτά ίχνη. Ήθελε να σβήσει ξεχασμένος.

Διώνη Δημητριάδου

(φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα)