Run away

Μια γυναικεία φιγούρα στην αποβάθρα του συρμού. Μια βαλίτσα παλιοκαιρίσια, καρό, υφασμάτινη, δεμένη με λουρί. Καπέλο. Και παλτό τριμμένο στον γιακά. Μέτριο τακούνι στα παπούτσια, καρφωμένο δυο φορές για να κρατήσει.

Μια κοιτάζει από δω, μια κοιτάζει από κει. Σαν να είχε κάποια διαφορά η κατεύθυνση. Του ανέμου.

Έρχεται το τραίνο. Οι λιγοστοί επιβάτες βαριεστημένα ταξιδεύουν.

Η γυναίκα άφαντη. Η βαλίτσα παρατημένη στην άδεια αποβάθρα.

Σαν ψάξει για τη βαλίτσα της, θα θυμηθεί. Έπρεπε να αφήσει σημάδι αναγνώρισης, 

‘ήμουν εδώ, γυναίκα μόνη, σήμερα το απόγευμα, στις 17:45, το τραίνο ήρθε, το κοίταξα στα μάτια’.

Ανέβηκε άραγε; Μάλλον δεν έχει σημασία.

Έτσι κι αλλιώς αυτή πάντα ταξίδευε.

Διώνη Δημητριάδου

(φωτογραφία από το «runaway day» του Δημήτρη Μπαβέλλα)