Δύο ποιήματα

της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη

από τη συλλογή «Λιγοστεύουν οι λέξεις»

εκδόσεις Μελάνι

ξεριζωμένα δέντρα

Ξεριζωμένα δέντρα οι τόποι μας

Πρόσφυγες οι γονείς

μετανάστες εσωτερικοί μετά

άπλωσαν μέσα τους ρίζες κομμένες

Ξεριζωμένα δέντρα δυο φορές κι εμείς

ας ριζώθηκαν στο έρμα μας πατρίδες

Και τώρα των παιδιών μας η σειρά

ξεριζωμένα δέντρα να πορεύεται

Ξεριζωμένα δέντρα οι τόποι μας

Μια τσάντα σπίτι και πατρίδα έγινα

Μια τσάντα σπίτι και πατρίδα έγινα και προχωρώ

Είμαι το σπίτι μου λιτό κι απέριττο

Συμμετρικό και σταθερό παλεύω να ’μια

κι ας είναι τα μπαλκόνια μου μικρά

κι ας έχω τα θεμέλια προς τα μέσα

Με ξαναχτίζω μ’ επανατοποθετώ

πατρίδα μου και σπίτι μου εγώ

κι αναζητώ γωνιές όπου δέντρα φύονται

γωνιές με γαλανό ουρανό

γαλήνια να μ’ αγκαλιάζουν

Μια τσάντα σπίτι είμαι

και τα χερούλια μου κρατώ σφιχτά μες στην καρδιά

Φέτες σχιστόλιθοι α-συνέχειες

φλόγες ζωσμένες βίαια έσκαψαν

κι έκοψαν

Πολλά τα ξεριζώματα

ολοκληρωτικά απειλούν να με συνθλίψουν

Μια τσάντα σπίτι και πατρίδα έγινα και προχωρώ

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

(φωτογραφίες του Σταύρου Χαμπάκη)