Η Ελένη Κοφτερού

γράφει για το βιβλίο της Διώνης Δημητριάδου "Ο Βιωμένος Χρόνος - μικρές ιστορίες" (εκδόσεις Αω)

Όπως ο ναυαγοσώστης που σώζει ένα παιδί απ' τον πνιγμό και το βγάζει έξω, μα δεν το αφήνει δίχως να το καθησυχάσει με παρηγορητικό λόγο, χειρονομίες και βλέμμα γιατί αλλιώς η πράξη του θα ήταν μια ατελής, μηχανιστική διαδικασία στο πλαίσιο της δουλειάς του, έτσι κι ο συγγραφέας που προσδοκά να διασώσει τη στιγμή μέσω της γραφής, οφείλει να την ακουμπήσει απαλά και προσεχτικά στα πόδια- στα μάτια θέλω να πω του αναγνώστη, ειδάλλως η στιγμή δεν διασώζεται παρά προσπαθεί ν' ανασάνει ανάμεσα στον ασφυκτικό κλοιό των λέξεων.

"Ο βιωμένος χρόνος", το πρόσφατο βιβλίο της Διώνη Δημητριάδου από τις ΑΩ Εκδόσεις, αποφεύγει με πολύ μεγάλη ευκολία πιστεύω, αυτό ακριβώς. Να "πνίξει" τη στιγμή μέσα στις λέξεις.

Πέρα από το εξαιρετικό ύφος της γραφής της και την ομορφιά των βιωμένων στιγμών που μας προσφέρει, βρήκα εκπληκτικό το πώς η συγγραφέας αφήνει τις στιγμές που διασώζει για τον αναγνώστη, να ανασαίνουν άλλοτε με ήρεμη κανονική ανάσα κι άλλοτε να λαχανιάζουν απ' τον ενθουσιασμό ή την έκπληξη. Και δεν είναι μόνο η δυνατότητα της ανάσας.

Ο αναγνώστης ψηλαφεί τον ενθουσιασμό της διαφυγής απ' τη λήθη, την έκπληξη της υπέρβασης, και μερικές φορές σχεδόν ακουμπά με τα μέλη του τη θέρμη ενός νεύματος και τον ψίθυρο των χαδιών. Νιώθει την διαβρωτική υγρασία της μελαγχολίας μα και το δροσερό αεράκι της τέχνης και του έρωτα. Ο μέσα χρόνος, ο μετρήσιμος χρόνος, η εναλλασσόμενη περιοδικότητα του χρόνου, μα και μια λαμπερή στιγμή όσο κρατάει η καύτρα του τσιγάρου, δεσπόζουν στα μικρά αυτά κείμενα που έλκουν κυριολεκτικά τον αναγνώστη από την πρώτη "impression".

Δεν λείπουν φυσικά και οι εικόνες μαγικού ρεαλισμού που (ευτυχώς για μένα που τις λατρεύω) διασώζει η συγγραφέας, όπως μια υπέροχη "άναρχα" εικόνα-στιγμή στην σελ 32.

Είμαι σίγουρη ότι θα το αγαπήσετε κι εσείς μόλις το διαβάσετε

Ελένη Κοφτερού