μια αλλιώτικη αστυνομική ιστορία

    Διαβάζοντας το αστυνομικό μυθιστόρημα του Τειρεσία Λυγερού «Η μαύρη κάντιλακ» (εκδόσεις Ηριδανός) πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι γνωρίζουμε ως τώρα για τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Εδώ όλα λειτουργούν διαφορετικά, όλα γίνονται αλλιώς ανατρέποντας τα κλισέ στη ροή της ιστορίας, στον ρόλο του θύματος και κυρίως στο προφίλ του αστυνομικού που θα διαλευκάνει την εγκληματική δράση. Ο Τειρεσίας Λυγερός δεν αντιγράφει κανέναν από τους μάστορες του είδους, και αυτό κάνει την περίπτωσή του ενδιαφέρουσα.

   Ο ήρωάς του, αστυνόμος Σεβαστιανός, αποδομείται συστηματικά ως περσόνα από τον συγγραφέα, χάνει όλη την επίπλαστη προσωπίδα του αστυνόμου-υπηρέτη της κοινωνίας  και δίνεται με απροκάλυπτη ωμότητα η βαθιά ριζωμένη μέσα του συνείδηση του «μπάτσου».  

  Η πλοκή θα ξαφνιάσει. Η έννοια του τυχαίου εδώ αναδεικνύεται πρωταγωνίστρια καταργώντας τη συνήθη πορεία εξιχνίασης του εγκλήματος με τη βοήθεια της λογικής. 

       Όσο για τα θύματα, αυτά έχουν απεκδυθεί την αθωότητα που είθισται να τα συνοδεύει αυτοδικαίως σε άλλες ιστορίες.

Ένα δείγμα γραφής (από την περιγραφή της προσωπικότητας του αστυνόμου):

Κοινώς δεν τον χώνευε κανείς. Πλήρωνε, βέβαια, και το παρελθόν του πατέρα του ο οποίος ήταν ανακριτής την περίοδο της δικτατορίας. Ο ίδιος δεν δήλωνε λάτρης του καθεστώτος αλλά συχνά-πυκνά άφηνε να νοηθεί ότι με τη μεταπολίτευση η αστυνομία έχασε τη δύναμη που ασκούσε επί των πολιτών και παρέμεινε εγκλωβισμένη σε ένα ψευτοδιανοουμενίστικο, αριστερόστροφο περιβάλλον.[…] Στη ζωή του ο αστυνόμος σιχαινόταν οτιδήποτε είχε να κάνει με την υψηλή κουλτούρα και τις διεθνιστικές, αριστερίστικες θεωρίες. Όχι μόνο δεν  μπορούσε να τις καταλάβει αλλά αρνιόταν πεισματικά να τις δεχτεί. Θεωρούσε ότι οι λεγόμενοι διεθνιστές-αριστεριστές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στους αργόσχολους φοιτητές και στους αιώνιους καλοπερασάκηδες που βολεύονται με τα χρήματα και τα ακίνητα των γονιών τους και πουλάνε θεωρίες υψηλής μαλάκυνσης προκειμένου να ρίξουν στο κρεβάτι την επόμενη μαυροντυμένη γκόμενα με καρφιτσωμένο το γαρύφαλλο του Μπελογιάννη στο πέτο. Πίστευε ότι γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Και αλήθεια η εποχή που του ταίριαζε δεν είχε σχέση με οποιαδήποτε ανθρώπινη κοινωνία. Αντικαθεστωτικός μεν, μισάνθρωπος δε. Εθνικιστής, νευρικός, ανισόρροπος και με μια ψυχή που ο Φρόιντ θα έδινε και τη μισή του ζωή προκειμένου να εξετάσει.

Διώνη Δημητριάδου