"η πορτοκαλιά"

Κάποτε σ’ εκείνα τα χρόνια της επαρχίας -τα θλιβερά πολύ- μιλώντας σε έναν πατέρα για τον γιο του, πολύ αδύνατο μαθητή, και θέλοντας να δώσω μια μικρή ελπίδα πως δεν χάθηκαν δα και όλα, και πως υπήρχε ακόμα χρόνος να πάνε λίγο καλύτερα τα πράγματα, ένιωσα το μάτι το κενό να με κοιτάει, σαν να μην ένιωθε τίποτα από τα λόγια μου. Μετά στράφηκε στο παράθυρο το ανοιχτό κι αγνάντεψε τον κάμπο με τα πορτοκάλια, που μόλις είχαν αρχίσει να κιτρινίζουν τη φλούδα τους προοιωνίζοντας την καλή συγκομιδή αργότερα. Έτσι, χωρίς να με κοιτάξει, είπε με τη σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει και νογάει κάτι περισσότερο από εμάς που θέλαμε με τα διαβάσματα και τα γραψίματα να αλλάξουμε τα παιδιά του κόσμου:

«Ξέρεις σαν τι σε βλέπω; Ίδια με μια πορτοκαλιά».

Κι έφυγε.

Αυτά τα λόγια δεν τα ξέχασα, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια κι ας δουλεύτηκε η αντοχή μου μέσα σε αληθινά προβλήματα στους χώρους των σχολείων που βρέθηκα. Και τώρα, μετά από τόσο καιρό νομίζω πως μπορώ να του συγχωρέσω και την άγνοια και την αήθεια. Είχε πράγματι αξία γι’ αυτόν αυτή η μία πορτοκαλιά, με την οποία με είχε εξισώσει. Μάλλον εγώ ήμουν που, πατώντας στη σίγουρη βάση της γνώσης, θέλησα να του μιλήσω για ένα μέλλον του παιδιού του τόσο ανοίκειο για τον κόσμο του. Η γνώση και η μάθηση μπορεί να είναι για κάποιους ξένο σώμα, και αντιδρούν έτσι στη διείσδυση της νέας τροφής στο μυαλό τους. Είπε κανείς ότι το να είσαι δάσκαλος είναι μια εύκολη δουλειά;

Διώνη Δημητριάδου

(η ιστορία αυτή συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο μου "Ο βιωμένος χρόνος - μικρές ιστορίες", εκδόσεις ΑΩ)

(φωτογραφία: Διώνη Δημητριάδου)