Για το βιβλίο

«Ο βιωμένος χρόνος -  Μικρές ιστορίες

                της Διώνη Δημητριάδου

Εκδόσεις  ΑΩ, Αθήνα 2017

γράφει ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης

(αναδημοσίευση από το ArtiNews)

Σύντομα και περιεκτικά, όπως ακριβώς ταιριάζει στην πρώτη αίσθηση της ανάγνωσης, που όσο πιο ανεπεξέργαστη είναι τόσο πιο ειλικρινής αποβαίνει, και έξω ασφαλώς από τις τυπικές συμβάσεις μιας βιβλιοκριτικής: 

Ότι εδώ η πρόζα έχει άλλοτε τον βηματισμό της καθιερωμένης αφήγησης, άλλοτε αναπνέει τους ρυθμούς της ποιητικής πύκνωσης και κάποτε διασταυρώνεται με τον δοκιμιακό στοχασμό. Οι δε αναμείξεις αυτές δεν έχουν να κάνουν με τους συνήθεις μετανεωτερικούς πειραματισμούς που η πιο αναμενόμενη κατάληξή τους είναι ένα ανιαρό μουρμουρητό. Πιο πολύ σαν ανάγκη τούς αντιλαμβάνομαι μιας ώριμης νεωτερικής γραφής που επιζητεί να ξανοιχτεί σε άλλα είδη, να ευρύνει τους αφηγηματικούς τρόπους και να πλουτίσει τα εκφραστικά της μέσα, προκειμένου να μιλήσει με αξιώσεις καλλιτεχνικές για μια πραγματικότητα που έχει πάψει πλέον να φέρει τα γνωρίσματα της νεωτερικότητας. Βασικό δε γνώρισμα τούτης της ανάγκης είναι η πάγια τακτική του αφηγηματικού εγώ, που έστω και τριτοπρόσωπο, φαίνεται να αυτοακυρώνεται σαν παντογνώστης αφηγητής, στοιχίζοντας διαρκώς τον πήχη της οπτικής του με τον ορίζοντα των ηρώων του και αφουγκραζόμενο συνεχώς τα αμίλητα δράματά τους. Γιατί υπάρχουν πολλές πληγές σε αυτήν τη χαμηλόφωνη γραφή, που όσο πιο χαμηλόφωνα εκφέρεται τόσο μεγαλύτερες οδύνες σπαράζει, αναζητώντας εντός της ή στη φευγαλέα στιγμή ή σε ανύποπτες χειρονομίες τις συγγραφικές άμυνες που γυρεύει μπροστά στην απειλητική πραγματικότητα. Κλείνω, αποποιούμενος τους συμβατικούς και αμήχανους χαρακτηρισμούς μιας τυπικής βιβλιοκριτικής.  Γιατί το βιβλίο της Διώνης Δημητριάδου είναι  κάτι πολύ παραπάνω από "αξιανάγνωστο" και "ενδιαφέρον". Πολύ δε χαίρομαι γι' αυτό.

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης