Από το νέο ποιητικό βιβλίο του Σωτήρη Κακίση

«Μια νύχτα τη μέρα»

εκδόσεις Ερατώ

και δίπλα η Πούλια. ή ο Αυγερινός. ή ο πατέρας μου. ή η μάνα μου. τι κάνουν εκεί πάνω, μέρα μεσημέρι μες στη νύχτα, μεσάνυχτα με τόσο ήλιο γύρω τους; δεν έχουν χρώματα, το βλέπω. ούτε μιλάνε πια. όλη τους η ζωή τώρα ένα φως, πολύ κι αυτό, κι άγνωστο. όλα τους τα πλούτη η αγάπη ετούτη: να βλέπω, να τους βλέπω εκεί, στην αυλή τη σχολική του Στερεώματος, τον πατέρα μου με την Πούλια, τη μάνα μου με τον Αυγερινό, σε χορό κι αυτοί ακίνητο σαν της Σελήνης, σαν του Φεγγαριού αθώο, με τις νότες όλες προσοχή για χάρη τους, με τις μουσικές ήρεμες πια, υπνοβάτες οι τέσσερείς τους με τα χέρια ίσια μπροστά απλωμένα όπως στα φιλμ. κι ο Αυγερινός πιο πολύ πατέρας μου και μάνα μου πια κι από την Πούλια.

Σωτήρης Κακίσης

(φωτογραφία: Πολ. Νικηφοράκης, Προς το φως)