Για το βιβλίο "Ο βιωμένος χρόνος - μικρές ιστορίες"

της Διώνης Δημητριάδου

γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

Ο βιωμένος χρόνος της Διώνης Δημητριάδου

γράφει η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη

Όταν σε περιβάλουν πολύτιμα δώρα δημιουργών πολύτιμων … ! «…αντί-κείμενα, έτσι όπως τα θέλουμε να βρίσκονται απέναντί μας, κάπως σαν να βλέπουμε το είδωλό μας σε καθρέφτη» (εμείς, ο χώρος, τα πράγματα).

Ο τίτλος μας προϊδεάζει για το περιεχόμενο του βιβλίου καθώς η έννοια και κυρίως η βίωση του χρόνου υπάρχει διάχυτη στο βιβλίο και επανέρχεται όχι μόνο ως περιεχόμενο αλλά και ως τίτλος πολλών από τα κείμενα (ο χρόνος μέσα μας), (ο χρόνος που τελειώνει), (ο προσωπικός χρόνος). Το δε εξώφυλλο με τον υπέροχο πίνακα Fish Magic του Paul Klee μας εισάγει στη μαγεία της συνείδησης και βίωσης του χρόνου αλλά και τη μαγεία και τη χαρά της βίωσης της ανάγνωσης ενός αληθινού και πραγματικά καλού βιβλίου.

Διαβάζοντας το βιβλίο «Ο βιωμένος χρόνος» της Διώνης Δημητριάδου αισθάνεσαι ευχαρίστηση, βίωση «ενός "αχά αισθήματος"» το έχω νιώσει κι εγώ «Όλοι οι άλλοι γύρω μαζεμένοι κι εσύ μια μοναξιά» (μια προσωπική υπόθεση). Μνήμες στοχασμοί και αναστοχασμοί για το χρόνου τον προσωπικό και τον «αντικειμενικό», το χρόνο που χάνεται στη στιγμή και συνάμα υπάρχει διαπαντός ίσως, τη βίωση του χρόνου, της στιγμής και του πάντοτε που περιέχει, στοχασμοί που αγγίζουν δικούς σου… «το τώρα το πριν το μετά το ποτέ και το πάντοτε»* Υπαρξιακό άγχος για τη ζωή που φεύγει, τη στιγμή που χάνεται «γράφεις ακόμα και σε χαρτάκι από τσιγάρα και διασώζεις τη στιγμή» (η χειρολαβή) και «Θέλησε για λίγο να κρατήσει τη στιγμή, να τη ζεστάνει μέσα στην παλάμη της, να μη της φύγει» (η στιγμή), «Μονάχα τον απόηχο της στιγμής να κράταγα» (μόνο έτσι ο έρωτας). Χάνεται και όμως όχι καθώς διαχέεται στο βιβλίο η επίγνωση πως η στιγμή δε χάνεται (η στιγμή). Με χαμηλόφωνο και άμεσο λόγο άλλοτε αφηγηματικό, άλλοτε μεστό δοκιμιακό και άλλοτε πυκνό ποιητικό η συγγραφέας μοιράζεται μαζί μας μνήμες και συγκινήσεις τονίζοντας εμφατικά τη σημαντικότητα της βίωσης της στιγμής, του εδώ και τώρα, αλλά και  την ενδεχόμενη διαχρονικότητα της στιγμής. Παράλληλα μας κοινωνεί την επίγνωση πως τίποτε δε χάνεται καθώς ό,τι βιωμένο το φέρουμε δια παντός εντός μας. Στο βιβλίο υπάρχει διάχυτη  μια θλίψη για το βιωμένο χρόνο και τη στιγμή που χάνονται και μια  ανομολόγητη  ανεκπλήρωτη επιθυμία ίσως παράτασης της στιγμής, παράλληλα όμως και η αίσθηση διάσωσης και διάρκειας της στιγμής μέσω της μνήμης «Ο ήχος ο δικός σου ακούγεται, που τον απόηχο καταργεί» (απόηχος). Η Διώνη Δημητριάδου μέσα από την αλληγορική αφήγηση μας κοινωνεί διαισθητικά την ιδέα ότι ίσως και να μη χάνεται η στιγμή δια παντός «Τράβηξε το χέρι του και απορημένο κοίταξε τον ήχο που κρατούσε. «Τι ωραία στιγμή!», ψιθύρισε.  (η στιγμή).

Κρατώντας το αληθινό και καλό όπως προανάφερα βιβλίο «Ο βιωμένος χρόνος» της Διώνης Δημητριάδου στα χέρια μου και μέσα μου τη συγκίνηση και τους στοχασμούς που μου πρόσφερε, οι συνειρμοί μου πηγαίνουν στο εξαιρετικό ποίημα «Ευφορία» του σπουδαίου Σουηδού ποιητή Gunnar Ekelöf από το οποίο επιθυμώ ως επίλογο να παραθέσω το ακόλουθο απόσπασμα:

«Η φύση όλη γύρω σου ισχυρή απ’ αγάπη και  θάνατο.

Σαν να ήταν  η τελευταία νύχτα πριν από ένα μακρινό, μακρινό ταξίδι:

Κάποιος στην τσέπη έχει  το εισιτήριο τελικά κι όλες τις αποσκευές μαζεμένες.

Και μπορεί να καθίσει και να νιώσει απομακρυσμένων χωρών την εγγύτητα,

Να νιώσει πως όλα είναι σε όλα, ταυτόχρονα το τέλος και η αρχή του,

Να νιώσει πως εδώ και τώρα είναι τόσο η αναχώρηση όσο και η επιστροφή του,

Να νιώσει πως η ζωή και ο θάνατος μέσα του δυνατά σαν κρασί είναι!

Ναι, να είμαι ένα με τη νύχτα, ένα με τον εαυτό μου, με του φωτός τη φλόγα

που με κοιτάζει ήρεμο στα μάτια, ήρεμο και αινιγματικό.»**

*Διαδρομές, Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, 2015

**Ευφορία, Γκούναρ Έκελεφ (Gunnar Ekelöf) Färjesång , 1941

    απόδοση: Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη (ανέκδοτο)