Μόνον έτσι ο έρωτας

Ήθελε πολύ να τους φωνάξει πως αυτή τον έρωτα τον γεύονταν σαν μια στιγμή που χάνεται αφήνοντας άγγιγμα στο κορμί και πιο βαθιά το σκίρτημα μιας πάσχουσας ενθύμησης. Δεν ήθελε υποσχέσεις, μακριά δεν έβλεπε ποτέ. Μονάχα τον απόηχο της στιγμής να κράταγε ήθελε. Μα μόλις πήγε να αρθρώσει τούτο το ελάχιστο, βροχή πέσανε πάνω της λόγια αντιγραμμένα, κομματιασμένες φράσεις και κενές από αιώνιες τάχα αγάπες, που πιθηκίζανε με πάλλουσα φωνή  χιλιάδες τιμητές. Πήρε τότε να ζωγραφίσει όλο αυτό, ίσως πιστεύοντας πως με το χρώμα θα καταλάβαιναν τι πάσχιζε να πει. Μα τίποτα δεν έβαφε κόκκινο το χαρτί. Λευκό θανάτου, ανύπαρκτες σκιές και άηχοι τριγμοί από παντού γεμίσαν το δωμάτιο. Έτσι, του άγευστου κενού νιώθοντας κοντά την απειλή, από το κόκκινο το φυλαγμένο μέσα της πήρε το σώμα της να ζωγραφίζει σκίζοντας με τη βία σάρκες και λυγμούς, κατάθεση αιμάσσουσα σε όλους τους μιμητές του έρωτα, ανούσιους κι ανέραστους που γράφουν στίχους τρυφερούς, αδύναμοι οι ίδιοι να νιώσουν στο κορμί ερωτικό παλμό.

Διώνη Δημητριάδου

(πίνακας: Burne Jones, Τα βάθη της θάλασσας. 1887. Μουσείο Τέχνης Fogg (Fogg Art Museum, Harvard University).