η μοναξιά του

Η μοναξιά τρέφει φαντάσματα. Το ξέρω.

Κι όσο κι αν θέλω να κοιτώ μπροστά

όλο στα πίσω πάει ο νους.

Τον βλέπω έτσι διωγμένο απ’ τα επίσημα χαρτιά,

ακέφαλο, κυνηγημένο σώμα

με χαρακιές απ’ τα σκυλιά

κι από συντρόφων μαχαιριές.

Μα κάθε που μιλούν γι’ αγώνα

απ’ τη σιωπή του βγαίνει.

Κι όσο κι αν τούτο δεν αρκεί,

σ’ εκείνα τα βουνά που κορφοπάτησε

τον ξέρουνε κι οι πέτρες.

Αυτό δεν είναι λίγο.

Και σκέφτομαι πως πιο βαριά μετράει η μνήμη

χωρίς κομματικό παράσημο κανένα,

παρά τα τόσα κούφια λόγια

που ανέξοδα σκορπούν

τιτλούχοι που δοξολογούνε πια (κατόπιν εντολής)

τον ίδιο που εξόρισαν στα πιο βαθιά σκοτάδια.

Διώνη Δημητριάδου

(χαρακτικό της Ρένας Ανούση-Ηλία)