μια διονυσιακή μανία, ιερή,

θαρρείς φυσά καμιά φορά στην ποίηση

και τότε ο λόγος συναντά τις ξέπλεκες μαινάδες

που τρελαμένες ψάχνουνε

ποια θα ξεσκίσει πρώτη τον άμοιρο θνητό

για να τον κλάψει ύστερα πικρά μετανιωμένη

για το φθαρτό του σώματος

απ' την απάτη του θεού ξεγελασμένη

κι η ποίηση έτσι

Διώνη Δημητριάδου