Ο φόνος του λευκού

του Παναγιώτη Δημητριάδη

εκδόσεις Θράκα

ανάμνηση μελό

μιας χώρας

Μάτια που θύμιζαν κεχριμπάρι, σμιλευμένο από ηλιαχτίδες γαλανόλευκες, μέσα εγκλωβισμένες μυρωδιές αλμύρας και βασιλικού, εικόνες απ’ το άπλωμα ολόχρυσων πεδιάδων και μουσικές απ’ το σφύριγμα του αέρα ανάμεσα στα δάκτυλα αμέτρητων καλλιτεχνών της πέτρας και του νου. Δέρμα γεμάτο ρωγμές απ’ τις κακουχίες των καιρών και των ανθρώπων. Λυγερόκορμη, περήφανη κυνηγός του απείρου. Θαλασσοπόρος των βουνών και των κυμάτων, κάλπαζε πάντα ως τα κατάρτια των κορφών και γαντζώνονταν μ’ ένα σάλτο στην τύρβη του στροβίλου, να ταξιδέψει μαζί με τ’ αηδόνια, ως την άκρη της ματιάς, αέναα, μαζεύοντας στον κόρφο τα όνειρα που ξέφυγαν κι αφέθηκαν να γίνουν δάκρυα ανεμοδαρμένα, σάλιο σιωπής και ιδρώτας των νεκρών.

Θα επιστραφούν μια μέρα, με βροχή από λέξεις, να πλημμυρίσουν το λευκό των ανθρώπων, αγκαλιάζοντας ό,τι αξίζει, ό,τι αγαπά και ό,τι  τους ορίζει.

Πάντα έφτανες στο τελευταίο ίχνος γης

στην πιο λευκή απόχρωση του γαλανού

άχωρη χώρα

θνησίμαχε

του γένους των Ανθρώπων

το γαλανό της θάλασσας

το λευκό της μοίρας

θυμήσου

του Ήλιου κληρονόμε

απόγονε του ελάχιστου

ημίνεκρη μορφή φυγής

από αίμα ονείρων γκρίζων

φύτρωσε Εδώ εσύ

στο χώμα των δακρύων

να θορυβήσεις το κενό

να σκορπιστείς στο λίγο

ποίηση: Παναγιώτης Δημητριάδης

εξώφυλλο: Λήδα Ντόντου