τα κουτιά

μικρά κουτιά φτιαγμένα με όλα τα υλικά βελούδινα και μαλακά τα υφασμάτινα άλλα από σκληρό κατεργασμένο ξύλο και άλλα με επένδυση περίτεχνη και σκαλιστά στολίδια μέσα τους να κρατούν μνημονικά κατάλοιπα γραμμένες άηχες λέξεις χαμόγελα και ψεύτικα πολύ κοιτάγματα ίσια κατάισια  στον φακό σαν υποσχέσεις για παρουσία παντοτινή υλικά αποκτήματα αγαπημένα όλα κι έπειτα σε τόπο ήσυχο και φροντισμένο ταπεινά με τα ψηλά τα δέντρα εκείνα τα εμβληματικά της ένθεης προσομοίωσης κάποια άλλα σιδερένια αυτά και ανθεκτικά για να βαστούν το ελάχιστο πλέον βάρος του αθέατου και όμως υπαρκτού Διώνη Δημητριάδου (σκηνή από την «Έβδομη Σφραγίδα»)