Στάζεις αγκάθια όταν δακρύζεις

τσουκνίδες φυτρώνουν στο χώμα.

[…]

Άγγελος ή άνθρωπος

το άλλο σου μισό

κοιτάς στην πλάτη

χωρίς φτερά μάλλον άνθρωπος

χτυπάς τη γροθιά στον αιχμηρό τοίχο

αίμα παντού στο βρώμικο σοκάκι

σκούπισέ το μην το βρει ο εχθρός

και σε διαβάλλει στις άσχημες γυναίκες

που περιπολούν κάθε νύχτα

στα ύποπτα στέκια των τεράτων.

Τόσο φως δεν το αντέχω.

[…]

Το ταξίδι αυτό
θα το κάνω μόνος.

Εδώ ίσως υποκρύπτεται και η ελάχιστη αισιοδοξία, στο σημείο που ο ποιητής έχοντας απόλυτη γνώση της θέσης του στον κόσμο (προϋπόθεση απαραίτητη για μια εκκίνηση) επινοεί με τα υλικά της προσωπικής του ζωής τη νέα λέξη, τη νέα πρόταση. Κάνει έτσι την προσωπική του κατάθεση και μας παρουσιάζει την ουσία όχι μόνο της ποίησης αλλά και της ζωής. Κρυπτικός έτσι κι αλλιώς είναι πάντοτε ο αληθινός ποιητικός λόγος, γιατί ίσως έτσι μπορεί και μας μιλά για όσα φαίνονται αλλά και για όσα αφανή οφείλουμε να ανακαλύψουμε. (Διώνη Δημητριάδου, απόσπασμα από την κριτική της ποιητικής συλλογής. Αναζητήστε όλο το κείμενο σ' αυτό το ιστολόγιο, στην ετικέτα: Κριτικές 'αναγνώσεις' Δημήτριος Δημητριάδης "Χρόνος αυτόχειρας")