"ο ψίθυρος των απόντων"

αποθησαύρισμα εκλεκτό από τον Κωνσταντίνο Λουκόπουλο

(και ένα μικρό σχόλιο αυθαιρέτως)

Τον ψίθυρο των απόντων αφουγκράζομαι:

διατελώντας πλέον

ασαφείς και υδαρείς,

πώς προέβηκαν στα απονενοημένα που τους καταλογίζουμε,

με κόκκινα μάτια κι άσπρα μάγουλα,

και νύχια που συνέχιζαν να μεγαλώνουν,

εκεί που ο θάνατος στερέωνε

το χλωμό του φως

επανορίζοντας,

μια νέα ακινησία/

Ανυπεράσπιστοι, πώς

καταδικάστηκαν ερήμην τους,

κι εξακολουθητικά,

να διαβάζουν τα λόγια τους μες στο στόμα μας,

προς χάριν αστεϊσμών

ή διδαχής,

είτε μομφής,

είτε νουθεσίας/

Τον ψίθυρο των απόντων αφουγκράζομαι,

και την επίμονή τους δυσαρέσκεια,

όσο η νύχτα τους σκεπάζει:

πόσο πιο μαλακοί οι ίσκιοι της, από τα θορυβώδη οστά τους/

τα κρύα χέρια τους

στη δική τους κάμαρη,

είτε σε θαλάμους μεσοπολεμικών «εξωτικών» νοσοκομείων,

τα μάτια τους που

ανθίζουν πάνω μου,

κάθε που αποβαρύνομαι

στα χωμάτινα κάτοπτρα της ματαιοδοξίας/

Τον ψίθυρο των απόντων αφουγκράζομαι

και την αδρανοποιημένη ανάσα τους,

πίσω από το αυτί μου/

τις γρατσουνιές στο μπράτσο μου,

μια Κυριακή με αυγινή σελήνη,

σε τούτο το τραπέζι όπου

όλοι τρώμε με σκεπασμένα πρόσωπα,

κι ενώ η λήθη

σκαλίζει βουβά τη μεσοθωράκια

τρύπα της,

τον ψίθυρό τους αφουγκράζομαι,

σαν να ναι μέσα μου,

ακέραιοι κι ηχηροί,

ωσεί παρόντες/

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος

(photo: "Persona", Ingmar Bergman)

Και το αυθαίρετο σχόλιο:

Αυτοί οι «ωσεί παρόντες» του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου, σκέφτομαι, θα είναι τώρα διπλά θορυβημένοι, μια που ο λόγος -μακάρι και ποιητικός-  πολύ τους ανησύχησε, έτσι όπως φάνηκε ότι μνημονεύονται ακόμη και από τους σκεπτικιστές της μνήμης. Ίσως πάλι να είναι αναπόδραστη ετούτη η ένσταση του ποιητή αφού -«ποιητική αδεία» όπως είθισται- συχνά αναμοχλεύεται της μνήμης ο βυθός και ανασύρονται λόγια και πρόσωπα και ψίθυροι γνωμοδοτούντες προς όποιον αποδέκτη. Σε κάθε περίπτωση, μάλλον ισχύει της λαϊκής σοφίας το λιτό: ο κάτω κόσμος άλλους νόμους έχει. Έτσι, αυτός ο ψίθυρος, ο ηχηρός σε μας, μπορεί καθόλου να μη συλλαβίζεται. Απατηλό κι ετούτο, σαν τόσα άλλα.

Διώνη Δημητριάδου