"νόστιμον ήμαρ αλγεινόν"

κάθε που λες "τότε που… "

και λίγο πριν εκπνεύσει η περίοδος χάριτος

ενός επιεικούς νόστου

-έτσι όπως είναι η εικόνα πειραγμένη απ’ τα παιχνίδια του μυαλού-

εισβάλλουν ορμητικά στο σκηνικό

άγριοι δαίμονες

και διεκδικούν μια εκδοχή δική τους

προσφέροντας απλόχερα το άλγος

μονάχα έτσι χτίζεται σωστά η λέξη

που αντιστοιχεί στης μνήμης την απόπειρα

Διώνη Δημητριάδου

(φωτογραφία: σκηνή από τη "Νοσταλγία" του Andrei Tarkovsky)