Η αποσκευή

Ακούγονται στον δρόμο έξω φωνές παιδιών που πάνε προς την πόρτα του σχολείου. Σκεπάζονται από τον εκνευριστικό σερνάμενο ήχο που κάνουν οι μικρές (και άμαθες) ρόδες της σχολικής τους τσάντας πάνω στην άσφαλτο. Σαν ταξιδιωτικές βαλίτσες από εκείνες που τις σέρνεις πίσω σου σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, μια που δεν αντέχεται το βάρος μιας μετοίκησης, έστω και προσωρινής. Κάποτε, πολύ παλαιότερα, το σχολικό φορτίο χωρούσε όμορφα και τακτοποιημένα σε σάκες, σπάνια δερμάτινες, συνήθως πάνινες καρό, που πάλι θύμιζαν βαλίτσες παλιοκαιρισμένες δεμένες με λουρί. Μετά, σε πιο ανάλαφρη εκδοχή, δένονταν τα βιβλία με ελαστικό ιμάντα (προάγγελος του σχολικού σακιδίου) και συχνά ρίχνονταν στην πλάτη, μήπως και με το ανέμελο στυλ ξορκιζόταν η καθημερινή αναγκαστική δουλεία -ήμασταν πολύ νέοι για να εκτιμήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στην ανάγκη και στην επιλογή. Έτσι, σκέφτομαι,  θυμίζαμε κάποιες άλλες εξορμήσεις ταξιδιωτικές, με σακίδιο στην πλάτη (ενίοτε και με δεμένη τη μικρή σκηνούλα πάνω του), για τα άγονα κυκλαδονήσια.

Εν κατακλείδι, η γνώση είναι φαίνεται ταξιδιώτισσα, γι’ αυτό και η προσομοίωση. Μόνο που αμφιβάλλω αν τα παιδάκια που σήμερα το πρωί παίρνουνε τον δρόμο για το σχολείο έχουν κατ’ ελάχιστο το μυαλό τους σ’ αυτήν την εκδοχή του πράγματος. Κι ας τα ορμηνεύουν οι μανάδες να προσέχουν, έτσι όπως αργότερα θα τα ξεπροβοδίσουν για κάποιο αληθινό ταξίδι.

Διώνη Δημητριάδου

(η εικόνα από το διαδίκτυο)