Ἔγινε κι αὐτό...

(ποίημα) π. Σταύρου Τρικαλιώτη

 Ἔγινε κι αὐτό

Πού τόσο περίμενες

Πού νόμιζες πώς θά ᾽ναι

Κάτι σημαντικό!

 Κι ὅμως ἡ πρώτη ἐντύπωση ἦταν

ὅπως καί σ᾽ ὅλα τά πράγματα

ἡ πρώτη ἐμπειρία ἡ φευγαλέα.

Κι ἔπειτα, τί;

Ξανά κάτι ἄλλο

Θά περιμένεις

Τό δίχως ἄλλο

Μέ ἀγωνία περίσσεια

ὅπως καί πρίν.

Οἱ μέρες θά περνοῦν

ὅμοιες κι ἀπαράλλαχτες

μέ τό χθές

κι ἄνθρωποι τά ἴδια

λόγια θά λένε

τίς ἴδιες ψευτιές κι ἀνοησίες

τίς ἴδιες φρικτές γκριμάτσες θά κάνουνε

κρυμμένοι μές στόν καθωσπρεπισμό τους.

Ὅμως ἐσύ

πού τώρα ξέρεις,

ἀπό τά ἀνθρώπινα τερτίπια

θά πρέπει νά ξεφύγεις

νά χαθεῖς

ἀπό τά τετριμμένα τῶν ἐμπαθῶν

ἀνούσια φερσίματα

ἀπό τά παραπανίσια λόγια

πού κουράζουν τήν ψυχή

ἀπό τόν θόρυβο τόν μάταιο

τῶν ἐκδηλώσεων καί τῶν ὁμιλιῶν.

Καί σάν ἀνήμπορο σπουργίτι

ἔρημο καί πληγωμένο

ἀπό τά φαρμακερά τά βέλη

τοῦ θανάτου

νά τρέξεις νά κουρνιάξεις

στή ζεστή φωλιά

τῆς μίζερης ἀτομικότητάς σου!

Ἀλλά μή νομίζεις πώς ξέφυγες.

Ὀ φαῦλος κύκλος σέ ἀκολουθεῖ

ὅπως τό λιμασμένο κοράκι τό ψοφίμι

γιατί ποτέ δέν θά τελειώνουν

οἱ ἐπιθυμίες

τά ἐπαναλαμβανόμενα θέλω σου

καί ἡ ὕπουλη ματαιοδοξία σου.

Ἡ λύτρωση τότε

μά μόνο τότε θά ᾽ρθεῖ

ὅταν λαχανιασμένος καί πικραμένος

ἀπό τό ἄσκοπο περπάτημα τῆς ζωῆς

γονατίσεις καί κλάψεις

μέ πραγματική συντριβή καί ταπείνωση

στά σκαλοπάτια μιᾶς ἐρημικῆς ἐκκλησιᾶς

καί ζητήσεις ἀπό τή συντροφιά τῶν ἁγίων

τά κλειδιά τῆς ἄλλης Ζωῆς.

π. Σταύρος Τρικαλιώτης

 Ἁγία Παρασκευή

 Σεπτέμβριος 2016

(πίνακας του Μιχάλη Οικονόμου, ξωκκλήσι)