Κάθε απόγευμα

στην ώρα εκεί της ώχρας

διστάζει να πάει στο παράθυρο.

Προτιμά τη θέα του καθρέφτη

-παραπλανητική όσο να ’ναι-

βαθύτατα οικεία και ζεστή

με όλα τα άλλα απομεσήμερα

μοναδικά, μοναχικά, δικά της

όλα στην πίσω όψη ενός γυαλιού

που αντιφεγγίζει λέξεις και παλμούς

και αρνείται να αλλάξει.

Μια αποθήκη του μυαλού

προσεκτικά συγυρισμένη.

Γι’ αυτό σου λέω

κρατήσου μακριά απ’ το παράθυρο.

Έξω φυσά και θα σκορπίσουν όλα.

Διώνη Δημητριάδου

(φωτογραφία: Π.Νικηφοράκης)