Ο κήπος

(του Βαγγέλη Αλεξόπουλου)

Είναι καιρός τώρα, που ακούγονται μέσα στη νύχτα

ποδοβολητά αλόγων που κουβαλούν ακέφαλους ιππείς

και κάποιες νύχτες χωρίς φεγγάρι

ανάβω το κερί

να φωτίσω το σκοτάδι των ματιών σου

κάποτε, άνθρωποι σοφοί

περνούν έξω απ’ το σπίτι

τότε, τα αγάλματα του κήπου ξυπνούν

και περιμένουν τα χειρότερα.

Βαγγέλης Αλεξόπουλος (από τις "Αγχέμαχες λέξεις", εκδόσεις Άγκυρα, 2016)*

(Επιθετική η εικόνα που δίνει ο παράξενος αυτός κήπος, με τα αγάλματα να αναμένουν μια ζοφερή εξέλιξη, αυτήν που οι άνθρωποι αδυνατούν να προνοήσουν, καταδικασμένοι όπως είναι σε νυχτερινή ακινησία. Όλη η σκηνή θα μπορούσε να έχει βγει από κάποια τρομακτική ιστορία, απ’ αυτές που φτιάχτηκαν για όσους δεν αφήνονται στον ύπνο αλλά με σκοτεινή ενάργεια ξαγρυπνούν και ελπίζουν. Όμως τα χειρότερα, όπως αφήνει να εννοηθεί ο ποιητής, δεν αργούν. Τα αγάλματα φαίνεται να γνωρίζουν καλύτερα.)

*Πρόκειται για την πρώτη παρουσίαση μιας ενδιαφέρουσας ποίησης (σε καλαίσθητη έκδοση από την Άγκυρα). Στον ποιητή Βαγγέλη Αλεξόπουλο θα επανέλθουμε με διεξοδικότερη αναφορά.

Διώνη Δημητριάδου

(πίνακας του Giorgio de Chirico)