Για τη συλλογή διηγημάτων «Τα Κοινά και τα Ιδιωτικά» της Διώνης
Δημητριάδου
γράφει η Αγάθη Γεωργιάδου
Μια κατάθεση στα χρόνια της νεότητας, στους αγώνες
για τις ιδέες, για το δικαίωμα να είναι κανείς ελεύθερος, μια νοσταλγική περιδιάβαση
στα επαναστατημένα φοιτητικά χρόνια και παράλληλα ένας απολογισμός των λαθών εκείνων
των χρόνων, χαρακτηρίζουν το πρώτο μέρος των διηγημάτων της Διώνης Δημητριάδου-Βουδούρη
(«Τα κοινά»). Η γραφή αποπνέει τη μελαγχολία των πρώτων μεταδικτατορικών χρόνων
και αποτυπώνει όχι μόνο την αύρα των δημοκρατικών αγώνων αλλά και του ασφυκτικού
ιδεολογικού κλίματος, των κριτικών αναζητήσεων και αναψηλαφήσεων.
Νοσταλγικά και τα «ιδιωτικά» διηγήματα με διαφορετικό όμως τόνο: μνήμες, όνειρα, εικόνες από το παρελθόν ταλανίζουν την ψυχή, σκέψεις που απελευθερώνονται από το σκληρό κέλυφος του υποσυνειδήτου και μετασχηματίζονται σε δημιουργική έκφραση.
Αφήγηση μονολογική, γοητευτική, γνήσια και ειλικρινής, μας παρασύρει σε ενδότερα τοπία, αφήνοντας μας, ωστόσο, ένα συναίσθημα μελαγχολίας για το πόσο πιο αυθεντική θα ήταν η ζωή μας, αν οι νόμοι που την κυβερνούσαν ήταν μόνο αυτοί της φύσης και της τέχνης.
Νοσταλγικά και τα «ιδιωτικά» διηγήματα με διαφορετικό όμως τόνο: μνήμες, όνειρα, εικόνες από το παρελθόν ταλανίζουν την ψυχή, σκέψεις που απελευθερώνονται από το σκληρό κέλυφος του υποσυνειδήτου και μετασχηματίζονται σε δημιουργική έκφραση.
Αφήγηση μονολογική, γοητευτική, γνήσια και ειλικρινής, μας παρασύρει σε ενδότερα τοπία, αφήνοντας μας, ωστόσο, ένα συναίσθημα μελαγχολίας για το πόσο πιο αυθεντική θα ήταν η ζωή μας, αν οι νόμοι που την κυβερνούσαν ήταν μόνο αυτοί της φύσης και της τέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου