Ένα ποίημα της Κατερίνας Γώγου κι ένα σχόλιο γι' αυτά τα "άλλα ποιήματα"

Κάποια "άλλα ποιήματα"

Η Κατερίνα Γώγου αναρωτιέται:

«Ποιος θα βρει»

Τι να κάνει αυτό το ποίημα;

Τι να γίνεται;

………………………………….

Να 'ναι άραγε μπλεγμένο ανάμεσα

σε υάκινθους, μαργαριτάρια και ασφόδελους

κι αναπάντεχα αναδύεται;

Ή

κάτω απ’ των γρανιτένιων δέντρων τα νερά

χθόνια προσπάθεια κάνει

ψυχανασαίνοντας

ν’ ανθίσει

και να σβήσει…

Α, μοίρα των καταραμένων ποιητών!

Ποιος θα βρει το δισκοπότηρο

και κείνη την Εσσαία γυναίκα

την αμίλητη

που με θαλάσσια λυμένα μαλλιά

ακίνητη

γύρω απ’ την αιώνια άσβεστη φωτιά

γυρίζει;

Ποιος απ’ τα μαγέματα θα μας λύσει;

Ποιος θα μας ξεγητέψει από τις Ερινύες

που ποιήματα γίνονται

συγχώρεση να πάρουμε

και άφεσης ποίημα να γίνει;

(Κατερίνα Γώγου, από τη συλλογή «Με λένε Οδύσσεια»)

Και το σχόλιο:

Ναι, έτσι. Γιατί από το ποίημα δεν γλιτώνεις. Κι αν είναι μπερδεμένο σε λιβάδια με ασφόδελους, πάει καλά. Αν όμως έχει φυτευτεί στα χέρσα τα χωράφια, καταραμένο από καταραμένη σκέψη; Τότε επιβιώνει ο ποιητής -για λίγο- με τη σκέψη πως οι άλλοι, οι πολλοί τον απόκοψαν από το πανηγύρι. Δεν φταίει αυτός. Οι άλλοι δεν κατάλαβαν την ποιητική ιδέα. Γι’ αυτόν είναι αρκετό ότι διέσωσε σε λέξεις όλο το μαύρο του ουρανού. Για όποιον κατανοεί τον στίχο όχι μπλεγμένο με λουλούδια αλλά δεμένο με αλήθειες, όσο γκρίζες και να είναι αυτές.

Διώνη Δημητριάδου