Ο Παναγιώτης Χαλούλος γράφει για το μυθιστόρημα της Χρύσας Λυκούδη Το τρόπαιο εκδόσεις Υδροπλάνο

 

Χρύσα Λυκούδη

Το τρόπαιο

μυθιστόρημα

εκδόσεις Υδροπλάνο

Γράφει ο Παναγιώτης Χαλούλος

 

 

«Με το ψαλίδι όπλο και δηλητήριο στο χέρι της, άρχισε να τη χτυπά όπου έβρισκε και πάνω στη φούρια της, στα νεύρα της και την οργή της, η αιχμηρή μύτη του ψαλιδιού γύρισε, ο διάβολος το γύρισε, θα έλεγε αργότερα η Πέρσα για να δείξει πως αυτή δεν έκανε ποτέ κακό στο παιδί της, και της τράβηξε μια κάθετη χαρακιά, δίπλα στο αριστερό της μάτι, τρόπαιο μαζί και σημάδι για όλα τα χρόνια της ζωής της…»

Η Αιμιλία σημαδεύτηκε μεν κατ’ αυτό τον τρόπο, εντούτοις το σημάδι το εξέλαβε ως τρόπαιο για την επιμονή της να πραγματώσει το όνειρό της, να πετύχει πρώτη στην Ιατρική, να γίνει χειρούργος γιατρός, ειδικευμένη στην καταπολέμηση του καρκίνου, ακολουθώντας τη συμβουλή του παππού Αριστοτέλη: «…οι αδύναμοι ατενίζουν την κορυφή, οι δυνατοί την κατακτούν!...». Γρήγορα απέκτησε φήμη ως η καλύτερη στην ειδικότητά της και με ακαδημαϊκή καριέρα, κόντρα στα θέλω της χειριστικής μητέρας της, που την προόριζε για δασκάλα και σύζυγο σε ένα συμβατικό γάμο με καλό γαμπρό. «Να κάνεις καλά τους άλλους και να πεθάνεις εμένα; Αυτό θέλεις;»

Μια μορφή από την παιδική της ηλικία, ο Ορφέας, από το προηγούμενο μυθιστόρημα της Χρύσας Λυκούδη, «Τη μέρα που στέρεψε ο Λάδωνας – Η ψυχοκόρη», στοίχειωνε την ενήλικη ζωή της, ένας παιδικός έρωτας, εξιδανικευμένος, ανολοκλήρωτος μετά από μια παρεξήγηση που τους απομάκρυνε πολύ νωρίς. Αυτόν αναζητούσε, στα όνειρα και τις αναπολήσεις της η Αιμιλία, αλλά και επιστρέφοντας στο χωριό της τη Λυκούρια Καλαβρύτων, στις πηγές του Λάδωνα. Είχε στο μεταξύ γνωρίσει τον έρωτα, την αγάπη και την κατανόηση, αλλά και τη φθορά των ερωτικών σχέσεων, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, έγινε μητέρα, αλλά εκεί, κοντά στο αγαπημένο της ποτάμι αναζητούσε την πρώτη χαρά, τη χαμένη… «Είχε αγαπήσει δυνατά και είχε αγαπηθεί ακόμη δυνατότερα στην ενήλικη ζωή της. Δεν είχε, όμως, αισθανθεί εκείνον τον Μεγάλο Έρωτα, γι’ αυτόν που γράφονται βιβλία και ποιήματα… Τώρα, αποστασιοποιημένη από τους έρωτές της με τους άντρες που γνώρισε, μπορούσε να πει ότι οι δύο σημαντικές σχέσεις της, …είχαν συναισθήματα αγάπης, λατρείας, θαυμασμού, αλλά έλειπε το πάθος, ο ίλιγγος, η τρελή παράφορη αγάπη χωρίς όρια, που σε απογυμνώνει και σε απογειώνει…»

Δυο φορές θα βρεθούν πολύ κοντά με τον Ορφέα, χωρίς να το καταλάβουν, ως μαθητές υποψήφιοι φοιτητές στην Πάτρα, όταν με τις φίλες της «Τα κορίτσια ενθουσιασμένα που βρήκαν τραπέζι δεν πρόσεξαν ποια ήταν η παρέα που έφευγε». Τη δεύτερη, στην Αθήνα, όταν κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου με το φίλο της βοήθησαν ένα νεαρό τραυματισμένο να βρει ταξί για το νοσοκομείο, δεν άκουσε το φίλο του που έδινε κουράγιο: «Υπομονή, Ορφέα, σε δυο λεπτά φτάνουμε στο νοσοκομείο…». Την Τρίτη φορά, στις πηγές του Λάδωνα, στο δικό τους ποτάμι, θα συναντηθούν, επιτέλους και θα ερωτευθούν, πάλι, ώριμοι πλέον κι εκείνος με οικογένεια! Παρεξηγήσεις του παρελθόντος θα έρθουν στην επιφάνεια, ένα παράδοξο φαινόμενο, που έχει ρίζες παραψυχολογίας και ευθυνόταν και για την απομάκρυνση του ενός από τον άλλο, θα βρεθεί τρόπος να εξηγηθεί και θα δημιουργήσει πιο στενό σύνδεσμο για τους δυο τους. Η Αιμιλία θα βρεθεί σε μεγάλο δίλημμα, αν ο έρωτας θα την ωθήσει σε μια σχέση που θα γίνει αιτία να διαλυθεί μια οικογένεια, αφού στη ζωή της είχε μια αρχή, «…η Αιμιλία θεωρούσε ανηθικότητα τον δεσμό με έναν παντρεμένο…».

Ο Ορφέας θα καταφέρει να την πείσει να ολοκληρώσουν τη σχέση και τον αναθερμασμένο παιδικό έρωτά τους; Ποιες αναστολές έχει ο ίδιος και πόση τόλμη; Η συγγραφέας θα έχει ένα ευρηματικό τρόπο να λύσει το μεταξύ τους πρόβλημα!...

Η Χρύσα Λυκούδη έγραψε ένα μεστό μυθιστόρημα, για ένα έρωτα, χωρίς να γράφει ένα αισθηματικό ρομάντζο, έχει την ικανότητα να αναλύει λεπτομερειακά χαρακτήρες, να ψυχογραφεί τους ήρωές της, βάζοντάς τους να συζητούν διεξοδικά τα συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματά τους ψάχνοντας λύσεις στα αδιέξοδά τους.

Το παρόν βιβλίο έρχεται ως συνέχεια στο προηγούμενο έχοντας μια αυτοτέλεια, δεν απαιτείται ο αναγνώστης να έχει διαβάσει εκείνο. Λεπτομέρειες που αφορούν σε ιατρική, συγκεκριμένα στην ογκολογία, ή σε ιστορικά στοιχεία, που αφορούν τα χωριά της περιοχής Καλαβρύτων, έχει φροντίσει να τα λάβει από αξιόπιστες πηγές, είναι κατάλληλα ενταγμένα στον ιστό του μυθιστορήματος χωρίς να αποτελούν ξένο σώμα, παρεκβάσεις που απομακρύνουν από τη δράση και το θέμα.

Η Χρύσα ετοιμάζει το τρίτο κατά σειρά βιβλίο της, που με τα προηγούμενα θα αποτελεί τριλογία και, όπως η ίδια ομολογεί, «…Θέλησα να γράψω για το ποτάμι, τον τόπο μου, για τους ανθρώπους και τη ζωή, …τα παραμύθια, τις γεύσεις, τα τραγούδια,… Ελπίζω να μου χαριστεί το όνειρο και να ολοκληρώσω με ένα τρίτο μυθιστόρημα, που ήδη γράφω, ώστε να ξεπληρώσω το χρέος στις ρίζες μου. Τρία μυθιστορήματα, τρία δέντρα ριζωμένα στην ίδια γη, με διαφορετικούς καρπούς».

Όλα δείχνουν πως θα καταφέρει να μας παρουσιάσει ακόμα ένα άρτιο έργο, σε σχέση με τα προηγούμενα, αλλά αυτόνομο κι αυτό. Της το ευχόμαστε και αναμένουμε!

[Παρουσίαση: Παναγιώτης Χαλούλος, φιλόλογος]

Η Χρύσα Λυκούδη, με ρίζες από τη Λυκούρια Καλαβρύτων, κατοικεί οικογενειακώς στην Πάτρα, αλλά τελευταία ζει ανάμεσα στην Πάτρα και τη Γλασκώβη της Σκωτίας. Εργάστηκε ως Ειδικό Τεχνικό Εργαστηριακό Προσωπικό (Ε.Τ.Ε.Π.) στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών και σήμερα είναι συνταξιούχος. Αρθρογραφεί σε τοπικές εφημερίδες της Πάτρας και της ευρύτερης περιοχής της Αχαΐας («Πελοπόννησος», «Γνώμη», «Αχαγιώτικα Νέα») με λαογραφικά και πολιτιστικά θέματα. Έχει εκδώσει μέχρι σήμερα δύο μυθιστορήματα.