Όψιμος πόθος

αυτά που γράφω θα ’θελα

τα σύννεφα ν’ αγγίζουν

να ταξιδεύουν τον καιρό

μιαν άλλη γλώσσα να μιλούν

μα είναι λόγια ταπεινά

που ως το δρόμο φτάνουν

πέτρες στα χέρια των παιδιών

να παίζουν τους αμάδες

αυτά που γράφω θα ’θελα

να μπήγονται στο χώμα

λαγούμια να στεριώνουνε

στα έγκατα της γης

μα μόλις πέφτουνε στη γη

μια ρίζα αγκαλιάζουν

πάνω της αρματώνονται

τον άνεμο ν’ αντέξουν

αυτά που γράφω θα ’θελα

ν’ ανοίγονται στο κύμα

ορίζοντες να αψηφούν

τα βάθη να μετράνε

μα αυτά στο πέλαγο σα δουν

κάποιο λευκό πανάκι

τους στίχους τους αφήνουνε

τραγούδι του βαρκάρη

αυτά που γράφω θα ’θελα

αλλιώτικα να ηχούν

υψιπετή να φλέγονται

σελίδες να γεμίζουν

μα τούτα εδώ

τάμα θαρρείς πως έχουνε

τα πιο λιτά κι ανθρώπινα

να κλείνουν στην ηχώ τους

κι απρόσμενα να συναντούν

άγραφο πόνο σκοτεινό

στο πέρασμα του χρόνου

Διώνη Δημητριάδου

(η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό frear.gr http://frear.gr/?p=19255)

(φωτογραφία: Robert McCabe, 1955, Μύκονος)