Γιατί κρύβεσαι, Κύριε;

π. Σταύρου Τρικαλιώτη

 

Στήν ἀγκαλιά τῆς γαλήνιας θάλασσας

σβήσαμε τίς σκέψεις

πού μᾶς βασάνιζαν.

Μακριά ἀπό κόντρες ψυχοφθόρες

μεθύσαμε μέ τό τρελό τραγούδι τοῦ τζίτζικα.

Ὅπως βυθίζει ὁ ἡλιοκαμμένος ψαρᾶς

τή βάρκα του στή θάλασσα

κι ἐμεῖς ξανοίξαμε

τή βάρκα τῆς ζωῆς μας

σέ ἄγνωστο ταξίδι.

Πόσα ὄμορφα καλοκαίρια

θά μᾶς χαρίζεις ἀκόμα,

Κύριε;

Δέν ἀντέχω πιά,

Θεέ μου

Τόση ὀμορφιά

Μόνος!

Θέλω νά τή μοιραστῶ

μέ τούς κουρασμένους τῆς ζωῆς

πού ἔχασαν στό δρόμο

τό ὄραμα τῆς βασιλείας σου…

Ἀναμένοντας

«τὴν ἐπὶ τοῦ ἡλίου δύσιν»

ἕνα ἁπαλό ἀεράκι

μοῦ σπόγγισε τόν ματωμένο ἱδρώτα

τῆς ἀγωνίας μου.

Γιατί κρύβεσαι,

Κύριε

Πίσω ἀπό τήν τόση σου ὀμορφιά;

Γιατί μᾶς ἀφήνεις

νά σέ ἀναζητοῦμε

πληγωμένοι

στά καταγάλανα βάθη

τῆς μυστικῆς ἀγάπης σου;

π.  Σταύρος Τρικαλιώτης

Βόρειος Εὔβοια

Αὔγουστος 2017

(φωτογραφία: Σπύρος Ιατρόπουλος, η βάρκα)