Γλάροι εν χορώ…

του Νίκου Νασόπουλου

Το έχεις καταγράψει από πιτσιρίκι στο μυαλό εκείνο το μπρούντζινο άγαλμα με τους γλάρους στη Γλυφάδα.

Ήταν το σύμβολο των καλοκαιριών στην παραλία του ''Ζέρβα'', εκεί που αισθανόσουνα τη ζέστη στην άμμο και το αεράκι στο πρόσωπο.

Όχι, εκείνα τα καλοκαίρια ο ήλιος δεν έκαιγε τόσο, ίσως να ’ταν κι αλλιώτικοι οι άνθρωποι, πιο απλοί, πιο μαζεμένοι... σίγουρα ζητούσαν λιγότερα κι ήταν ευχαριστημένοι με τα καθημερινά απλά πράγματα... μια φέτα καρπούζι, ένα μπάνιο στη Γλυφάδα, ένα παγωτό στην ''Ήβη''...

Στον γυρισμό μετά το μπάνιο τα προσπερνούσα τα ''γλαράκια'' κι έμενα κάμποση ώρα να περιμένω το λεωφορείο σ’ εκείνη τη νικελένια στάση της πλατείας ή αν αργούσε πολύ υπήρχε ο ποδαρόδρομος στους δρόμους με τα λιγότερα αυτοκίνητα και τις πολλές μονοκατοικίες, τις πνιγμένες στο πράσινο…

Τους ''γλάρους'' τους βλέπω ακόμα, αλλά από μακριά κι ακόμα θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια.

Τα θυμάμαι τόσο που ούτε η μυρωδιά του πετρελαίου, ούτε εκείνο το πηχτό μαζούτ που είδα στην αγαπημένη παραλία μπορούν να με κάνουν να ξεχάσω... ξέρω πως η μνήμη είναι πιο δυνατή και πως όλα εκεί είναι λαμπερά, ανέγγιχτα...

Νίκος Νασόπουλος