η αποσκευή

Στον δρόμο φωνές παιδιών που πάνε προς την πόρτα του σχολείου. Σκεπάζονται από τον εκνευριστικό σερνάμενο ήχο που κάνουν οι μικρές -και άμαθες- ρόδες της σχολικής τσάντας. Σαν ταξιδιωτικές βαλίτσες από εκείνες που τις σέρνεις σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων με το βάρος μιας μετοίκησης, έστω και προσωρινής. Κάποτε το σχολικό φορτίο χωρούσε όμορφα και τακτοποιημένα σε σάκες, συνήθως πάνινες καρό, που θύμιζαν βαλίτσες παλιοκαιρισμένες δεμένες με λουρί. Μετά, σε πιο ανάλαφρη εκδοχή, δένονταν τα βιβλία με ελαστικό ιμάντα και συχνά ρίχνονταν στην πλάτη, μήπως και με το ανέμελο στυλ ξορκιζόταν η καθημερινή αναγκαστική δουλεία - ήμασταν πολύ νέοι για να εκτιμήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στην ανάγκη και στην επιλογή. Έτσι, θυμίζαμε κάποιες άλλες εξορμήσεις, με σακίδιο στην πλάτη (ενίοτε και με δεμένη τη μικρή σκηνούλα πάνω του), για τα άγονα κυκλαδονήσια.

Ταξιδιώτισσα είναι η γνώση, γι’ αυτό και η προσομοίωση. Μόνο που αμφιβάλλω αν τα παιδάκια, που σήμερα το πρωί παίρνουνε τον δρόμο για το σχολείο, έχουν κατ’ ελάχιστο στο μυαλό τους αυτήν την εκδοχή του πράγματος. Κι ας τα ορμηνεύουν οι μανάδες να προσέχουν, έτσι όπως αργότερα θα τα ξεπροβοδίζουν για κάποιο αληθινό ταξίδι.

Διώνη Δημητριάδου

(από το βιβλίο "Ο βιωμένος χρόνος - μικρές ιστορίες", εκδόσεις ΑΩ)

(φωτογραφία: δημοτικό σχολείο, Ηνωμένοι φωτορεπόρτερ, συλλογή Ν. Ε. Τόλη)