«Που πάμε;» της Βίκυς Δερμάνη

«Που πάμε;»

της Βίκυς Δερμάνη

Νύχτα

Προστατευτικό πηχτό κολλώδες σκοτάδι. Ακινησία απόλυτη. Μια ρυπαρή γαλήνη τους δρόμους σκέπαζε. Γλιστρούσε ανάμεσα σε φαρδιές λωρίδες ομίχλης, αθόρυβα, η λήθη.

Την επομένη

Ευειδείς και καλοντυμένοι πολίτες διάβαζαν, μειδιώντας, στο συγκεντρωμένο πλήθος, αμέτρητα υστερόγραφα τετελεσμένων ερώτων. Επιχειρήματα σαθρά στρογγυλοκάθονταν στων καφενείων τις καρέκλες. Θύτες και θύματα με θερισμένες ψυχές τα κέρδη ζυγιάζουν. Καιρός αψύς, μέρες κουτσές και δύστροπες. Δρόμοι χωρίς ονόματα, γεμάτοι ξόβεργες, στα γέλια έστηναν καρτέρι. Βίοι λαθραίοι έτρεχαν στ' άξενα, τα δίχως παράθυρα υπόγεια της πόλης να κρυφτούν.

Νύχτα ξανά

Με κοίταξες στα μάτια βαθιά.

Που πάμε, με ρώτησες, που πάμε;

Βίκυ Δερμάνη

(η φωτογραφία του Χαρισιάδη, 1956, καφενείο Ζαχαράτου)