Σκέψεις για τον Νίτσε

της Ελένης Αράπη

Ο Νίτσε λένε είναι μισάνθρωπος, μισογύνης, σκοτεινός, τρελός…

Αρκετά!

Ο Νίτσε ΕΙΝΑΙ… σκέτο, χωρίς κατηγορούμενο.

Συνδετικός ιστός, δεσμός που συνέχει το χτες με το αύριο, το καλό με το κακό, τη γήινο με το υπερουράνιο, τον υπάνθρωπο με τον υπεράνθρωπο.

Τα ποδάρια του ορθώνονται και βαδίζουν στις πιο ψηλές κορφές, βαθιές και τρυπάνε επώδυνα τα σωθικά μας.

Ο δρόμος που μας ξανοίγει είναι αιμάτινος, μοναχικός, ερημικός μα απόλυτα φυσικός δρόμος, για όποιον λαχταρά της ποίησης τα ύψη.

Με στομάχι αετού μας καλεί κατατρώγοντας τις σάρκες μας να εισβάλουμε στην ουσία της ύπαρξης, να απαλλαχτούμε από τα ανούσια κύτταρα, από τη βαρύτητα του πνεύματος, που αιώνες τώρα μας καθιστά ανάπηρους.

Με χέρια τρελού μας προτρέπει να γράφουμε, με το αίμα που βράζει στις φλέβες μας στο χάραγμα του μεσημεριού.

Να κατακτήσουμε τα ύψη χορεύοντας, τραγουδώντας, σκαρφαλώνοντας, σιωπώντας.

Δεν μπορούμε να μάθουμε να πετάμε, πετώντας!

Πρέπει να αφεθούμε, να συρθούμε, να παρασυρθούμε, ρίζες να βγάλουμε στα ποδάρια, σκληρές, οδυνηρές να αντέχουν στα βράχια της ποίησης, για να μπορέσουμε να θέλουμε τις κορφές να ορίζουμε.

Να γκρεμίσουμε όλα τα παραδεδομένα, ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό μας. Να μας αγαπάμε με μια αγάπη μεγάλη, να μας αγαπάμε με μια μεγάλη περιφρόνηση.

Να γκρεμίσουμε όλους τους δασκάλους, ακόμα και εσένα Νίτσε, για να μπορέσουμε ως ανορθωμένα δέντρα να σταθούμε, ως σύν-τροφοι, συν-δημιουργοί, γκρεμιστές και ποιητές της ζωής.

Αποσκοπώντας με τις πύρινες γλώσσες μας να προετοιμάσουμε το ξημέρωμα της Ποίησης, την παλίρροια του Μεσημεριού.

Ελένη Αράπη