Ο λόγος της Ασημίνας Ξηρογιάννη στάζει αίμα, έχει χρώμα κόκκινο της φωτιάς και αναβλύζει χυμούς που την ταράζουν. Ίσως μόνον έτσι να γράφεται ερωτικός λόγος, μόνον έτσι. Να μη δηλώνει, μόνον να υπαινίσσεται όλο αυτό που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια των λέξεων. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η ασπαίρουσα ζωή.
Νομίζω πως όλη αίσθηση που σου αφήνει η ποίησή της συμπυκνώνεται σ’ αυτό το ελάχιστο αλλά εξαιρετικό θραύσμα ερωτικού λόγου, κατασταλάγματος ζωής και εμπειρίας βιωμένης:
Λυσσομανούσε ο άνεμος
Η θάλασσα ανταριασμένη
Η γοργόνα πάλευε με τα κύματα
Η τρίαινά της έσπασε στα βράχια,
την ώρα που η ψυχή της γκρεμιζόταν στον Άδη.
Κι ο βασιλιάς ποιήματα έγραφε πλάι στο αναμμένο τζάκι
για γοργόνες που μάγευαν ναύτες γοργοτάξιδων καραβιών
και τους μάθαιναν τραγούδια για τον Έρωτα.
(Ασημίνα Ξηρογιάννη, "Η γοργόνα και ο βασιλιάς", από τη συλλογή "Λίγη φθορά για γούρι", Γαβριηλίδης)
(πίνακας: K. Tsoklis, "Flaming Watermelon", 1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου