"τότε κάποιος είναι σαν να μην  έζησε"

     [...]Μονήρης, μοναχικός, και αναπόφευκτα μόνος. Από πάντα λες και αναζητούσα την απομόνωση, αυτή την ιδιαίτερη σχέση με τον εαυτό μου και μόνο. Όχι ότι με φόβιζε ο κόσμος γύρω μου, όχι ότι ήμουνα μια τυπική περίπτωση αγοραφοβικού ατόμου, αλλά, να, ήθελα τις δικές μου στιγμές. Ακόμη και τώρα, μετά από τόση συναναστροφή και τόση επικοινωνία, χαίρομαι που είμαι πάλι με μένα, χωρίς την παρουσία των άλλων. Κόλαση είναι, τελικά, οι άλλοι ή μήπως κόλαση είναι η απουσία των άλλων; Για μένα το θέμα αυτό έχει λυθεί προ πολλού.

     

Η φωτογραφία, που τράβηξα με χίλιες προφυλάξεις μόλις χθες, έχει για θέμα της αυτή την παράξενη, μοναχική ύπαρξη του απέναντι σπιτιού. Χθες, κατά το απομεσήμερο, άνοιξε την μπαλκονόπορτα, έβγαλε στο μπαλκόνι ένα έπιπλο, κάτι σαν βιτρίνα θα το έλεγα, το άνοιξε, αράδιασε σε καρέκλες το περιεχόμενό του (μικρά μπιμπελό, ασημένια αντικείμενα, τέτοια πράγματα, όσο μπορούσα να διακρίνω) και βάλθηκε με ιδιαίτερη επιμέλεια να τα σκουπίζει με μικρά μαλακά πανιά, να τα γυαλίζει με υγρό που έβγαζε από ένα μπουκαλάκι, να τα περιποιείται. Αυτό κράτησε μέχρι που νύχτωσε και δεν έβλεπε πια να κάνει τη λεπτοδουλειά αυτή. Βρήκα κάποια στιγμή την ευκαιρία και τράβηξα τη φωτογραφία μου, χωρίς να πάρει είδηση. Μου έκανε εντύπωση η αφοσίωση, η αγάπη με την οποία περιέβαλλε τα ψυχρά αυτά αντικείμενα. Γι’ αυτήν είχαν πάρει άλλη διάσταση.

    Είναι πολύ προσωπική η σχέση που αποκτά ο άνθρωπος με τα αντικείμενα που τον περιτριγυρίζουν και αποτελούν τον κόσμο του. Δένεται μαζί τους, δημιουργεί ένα κανάλι επικοινωνίας με τον υλικό τους κόσμο, που παύει πια να έχει μόνο την υλική υπόσταση και παίρνει την πνοή του ανθρώπου που τα χρησιμοποιεί. Σκέφτομαι, για παράδειγμα ένα ρούχο που μένει κρεμασμένο στην ντουλάπα ή ένα ζευγάρι στραβοπατημένα παπούτσια, που διατηρούν ακόμη τη φόρμα, τη μυρωδιά, τη γενική και αόριστη αίσθηση του ανθρώπου που τα φορούσε. Τα αγγίζεις, όταν το σώμα δεν υπάρχει πλέον, και νομίζεις ότι απηχούν κάτι από τον απόντα άνθρωπο. Η μνήμη, αυτή είναι που διασώζεται, αυτή που τελικά διεκδικεί ένα κομμάτι αθανασίας. Όταν κι αυτή εκλείψει, τότε καταργείται οριστικά η ανθρώπινη υπόσταση, τότε κάποιος είναι σαν να μην έζησε, αφού τίποτε δεν τον θυμίζει και κανείς δεν τον θυμάται. Τότε και τα αντικείμενα γυρνούν στην αρχική τους θέση, στην αδιάφορη και ουδέτερη ύλη[...]

(Διώνη Δημητριάδου, απόσπασμα από τη νουβέλα «Ο χώρος ανάμεσα»)

(πίνακας: "Το μπλε δωμάτιο" Pablo Picasso)