Το τέλος των ψευδών αισθήσεων

Ακροβατώντας στο σχοινί της ταράτσας. Την είδα, δεν λάθεψα, όπως μου είπαν κάποιοι κατόπιν εορτής. Είχε απιθώσει κάτω το μπουγαδοκόφινο (γεμάτο με όλα τα πλυμένα – ξεπλύματα ζωής) και με τα γυμνά πέλματα πατούσε στα ίχνη όλων των ατίθασων απονενοημένων. Καθόλου παράξενο που το σχοινί (προορισμένο για το βάρος των βρεγμένων φορεμένων της ζωής) ίδρωνε μάταια να την κρατήσει όρθια και ευθυτενή. Μετά, είπαν πολλά. Ότι συχνά τα μάτια ξεγελούν. Ότι το φως του ήλιου παραδοσιακά είναι μεγάλος ψεύτης. Κι άλλα ακόμη ενθαρρυντικά του νου,  υπονομευτικά ωστόσο της αλήθειας. Γιατί, να είμαστε ειλικρινείς, τα μάτια μπορεί να με διαψεύδουν -πολύ συχνά μπορώ να εξομολογηθώ- αλλά ετούτο το σχοινί που βρέθηκε σπασμένο; Το μάζεψαν στα γρήγορα, έβαλαν το καινούργιο (συρμάτινο νομίζω), και είπαν: από δω και στο εξής, όποιος θέλει να ανεβεί στην ταράτσα, θα παίρνει ειδική άδεια. 

Διώνη Δημητριάδου