μια ενδιαφέρουσα ποιητική πρόταση

μια ενδιαφέρουσα ποιητική πρόταση

Διαβάζω από τον Νίκο Μυλόπουλο, ταυτόχρονα βάζοντας τις ψηφίδες της εικόνας  την καθεμιά στη θέση της με την αυθαιρεσία μιας ανάγνωσης ενσυναισθητικής. Όλα μοιάζουν ταυτόσημα με τις προσωπικές εναποθέσεις της μνήμης. Μα πιο πολύ με ταράζουν αυτοί οι ποιητές που ξαπλωμένοι στο πλατύσκαλο κοιτάζουν. Τους βλέπω λίγο νωχελικά να σχολιάζουν καθώς η θέση τους είναι και μέσα στο ποίημα αλλά και λίγο πιο έξω ή πιο πάνω απ’ αυτό. Συμπυκνωμένη ποιητική εμπειρία. Να ατενίζουν  την αφορμή της ποίησής τους. 

(Όπως είναι φυσικό, στην ποίηση του Μυλόπουλου θα ξαναγυρίσουμε. Δεν ξεμπερδεύεις έτσι ανέξοδα μαζί της.)

Διώνη Δημητριάδου

Άπτερος έρως

(του Νίκου Μυλόπουλου)

Με χείλη ερπύστριες θερίζαμε τους καρπούς ενός άπτερου έρωτα

Η γλύκα των φιλιών αθεράπευτα άχνιζε πάνω στη γλώσσα

Πίναμε τότε μέρες κι αναπνέαμε χιόνι

Μελανιασμένοι από τις έξαλλες δαγκωματιές του αέρα

Μιλούσαμε με τα κύματα εξαργυρώνοντας την  άγνοιά μας

Μοιράζοντας στα δυο το φεγγάρι που ήδη έλιωνε

Τα βράδια όμως στρίβαμε όνειρα

Δεμένοι με ό,τι απέμεινε απ’ το λουρί της γέννας

Για να ’χουμε πάλι το ξημέρωμα κάτι για να φτιαχτούμε.

Γλυκόπικρο καρβέλι η μοναξιά μετά βίας χόρταινε τις ψευδαισθήσεις

Καθώς οι ποιητές στο μεσαίο ξαπλωμένοι πλατύσκαλο

Σκάλιζαν ειρωνικά στα σπλάχνα τους εφιάλτες της μυρσίνης.

Νίκος Μυλόπουλος, Άπτερος έρως, από τη συλλογή «Όπως η θάλασσα με το αύριο», εκδόσεις Γαβριηλίδης