Δύο ποιήματα

της Νίκης Κωνσταντοπούλου

από τη συλλογή «Εγώ απέναντι»

εκδόσεις Vakxikon

[εκείνος ο άνθρωπος]

στέκεται μέρες τώρα

στη μέση του δρόμου

τα αυτοκίνητα τον προσπερνούν

οι άνθρωποι περνάνε από δίπλα του ξυστά

ακουμπάνε τον ώμο τους

κι αμέσως τινάζουν το παλτό τους

τα περιστέρια δεν τον πλησιάζουν ούτε για λίγα ψίχουλα

τα παιδιά τον κοιτάζουν με περιέργεια

μέχρι οι μανάδες να τα απομακρύνουν γρήγορα

Τέτοια συντονισμένη αδιαφορία

θα ζήλευε και ο διάβολος.

Στην ντουλάπα

Στην ντουλάπα του σπιτιού μου

βάζαμε άτακτα όλα μας τα ρούχα –όπως τις σκέψεις μας.

Στριμώχναμε τα παλιά·

πάνω πάνω ήταν τα νέα για να ξεχνάμε.

Παλιά παλτά του πατέρα μου

που μύριζαν αλκοόλ και τσιγάρο

όπως τα νιάτα του.

Παλιές φούστες της μάνας μου

χρωματιστές με λουλούδια

που μύριζαν άκρατο ρομαντισμό.

Παλιές τσάντες που αποθήκευες ευκολότερα

τα αντικείμενα που μαρτυρούσαν.

Στην ντουλάπα του σπιτιού μου

στο δεξί φύλο χαμηλά

υπήρχαν πολλά μικρά κουρελάκια

στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο.

Εκεί γεννούσε η γάτα μας

ενώ εμείς αφαιρούσαμε κομμάτια μνήμες.

Μετά παίρναμε αγκαλιά τα μικρά

και σωπαίναμε για ώρες.