Τα ίχνη

Στους δρόμους τους παλιούς γυρνά

στα πιο στενά σοκάκια

μαζεύοντας τα ίχνη που αγιάσανε.

Στο πεινασμένο Μεσολόγγι

σ’ ελεύθερη πολιορκία

ή ανταμώνοντας στου γύφτου

τις δώδεκα κραυγές.

Στέκεται έπειτα

να απαριθμήσει τους σκοτωμένους φίλους

που γέμισαν το δάσος το βαθύ,

την ενοχή του νου.

Του Φίλιππου τη θλίψη συντροφεύοντας

μια ξιφολόγχη έχοντας στο πλάι

αναρωτιέται πού το άξιον

ακόμα ζει.

Και από κει σαλπάροντας

μ’ ένα πειρατικό

αιώνια μεθυσμένο

στο ουρλιαχτό αφήνεται

αμερικανική σπονδή

σε μια παγκόσμια

ατελεύτητη στιχουργική

γυρεύοντας των ποιημάτων

την  έσχατη τη λέξη.

Όταν αυτή θα ειπωθεί

τότε θα σκοτεινιάσει ο κόσμος.

Και όσο για το ποίημα

αυτό ακόμα το ερευνούμε

τους άλλους μνημονεύοντας

που κάποτε το γνώρισαν.

(μνημονεύοντας Μανόλη Αναγνωστάκη, Διονύσιο Σολωμό, Κωστή Παλαμά, Γιώργο Σεφέρη, Τάκη Σινόπουλο, Άρη Αλεξάνδρου, Οδυσσέα Ελύτη, Νίκο Καββαδία, Αρθούρο Ρεμπώ, Άλεν Γκίνσμπεργκ)

Διώνη Δημητριάδου

(Edw. Burne Jones, Νύχτα. 1870)